Filmy Torne'a

"Ile warte jest ludzkie życie?" zrealizowano według formuły kina podnoszącego na duchu. Oto mamy prawdziwe wydarzenie i obserwujemy grupę ludzi, którzy wbrew wszystkim walczą o godność i sprawiedliwość. Po jego obejrzeniu widzowie powinni poczuć, że może nie wszystko w Wielkiej I Wspaniałej Ameryce działa właściwie, ale dzięki zwykłym ludziom i uporowi można osiągnąć wiele.

Michael pisze dla New York Timesa felietony podróżnicze. Jego najnowszy ma dotyczyć Tel-Awiwu. Mężczyzna zamierza w mieście spędzić pięć dni. Zamiast jednak zatrzymać się w hotelu wynajął mieszkanie od młodego (i przystojnego) Tomera. Panów dzieli wszystko: wiek, temperament, spojrzenie na świat. A jednak w ciągu pięciu dni połączy ich nić porozumienia, która będzie mieć siłę leczniczą (duszy) i transformacyjną.

Sztampa, którą mogło uratować przewrotne zakończenie. Niestety ono też jest sztampowe.

Odnoszę wrażenie, że "Temblores" i "Płacząca kobieta" to części reżyserskiego dyptyku. Oba powstały mniej więcej w tym samym czasie. Oba dzielą ze sobą obsadę. W obu rozliczane są mroczne strony historii Gwatemali. W obu fabuła skupia się na rodzinie pogrążonej w kryzysie.

SPOILER Horror kiedyś uważany był raczej za gatunek śmieciowy. Dziś wszyscy odkrywają, że jego formuła jest niezwykle pojemna i może być wykorzystywana do poruszania różnych tematów. Jak na przykład rozliczania się z trudną historią.

Kino sięga często po pomysł niedobranej pary. Można by więc sądzić, że teraz twórcy będą próbowali wprowadzić w ten skostniały schemat trochę świeżości. Tak jednak nie jest. "Niewygodny układ" jest do bólu wtórny i całkowicie przewidywalny. Gdy tylko widz pozna obie bohaterki, spokojnie może sobie dopowiedzieć resztę fabuły. I ci, którzy sporo filmów w swoim życiu zobaczyli, niewiele (lub wcale) się pomylą.

Mężczyzna przybywa do budowli. Pełno w niej pustych korytarzy i równie pustych pomieszczeń. Do niektórych może się dostać, do innych nie. Część z nich zajmują ludzie. Cały ten świat wyprany jest z barw. Wszystko utrzymane jest w tonacji czerni, bieli i wszelkich odcieni szarości. A najgorsze jest to, że po wejściu do tej budowli mężczyzna nie jest w stanie jej opuścić. Pragnienie uwolnienia się będzie motorem wszystkich jego działań...

David jest młodym hokeistą. Właśnie trafił do nowej szkoły i drużyny. Chłopak nie ma łatwo. Kolegom nie spodobało się to, jak trafił na lód za sprawą dzianego ojca oraz to, że ma pompę insulinową z powodu cukrzycy. Zaczyna się proces docierania, sytuacja chłopaka szybko się pogarsza...

Matuszyński to jednak nie jest reżyser dla mnie. Z "Żeby nie było śladów" ma dokładnie ten sam problem co z "Ostatnią rodziną". Film ma kilka świetnych kreacji aktorskich. Ma również parę znakomitych scen. Ale styl prowadzenia narracji reżysera zupełnie mi nie leżał. Po półtorej godzinie byłem kompletnie wykończony niekończącym się ciągiem wydarzeń.

Znając historię Srebrenicy "Aida" robi mocne wrażenie. Film opowiada bowiem o wkroczeniu serbskich wojsk do miasta i wydaniu na rzeź cywilów, którzy wierzyli w obietnice ONZ, że zostaną uratowani. Wiedząc, jaki jest koniec, każda scena, która do niego prowadzi ma dodatkowy wydźwięk. Naiwność, bezradność, ukrywanie się za formalizmem, udawanie, że prawda jest inna od tej, na jaką wskazują wszystkie znaki na niebie i ziemi - w filmie wyraźnie to widać i miejscami trudno mi było to oglądać spokojnie.

U swojej podstawy "Cola de mono" jest dość prostym slasherem o rodzinie naznaczonej klątwą, która sprawia, że wszyscy jej członkowie giną przedwcześnie samobójczo lub też zabici. Przez większość filmu trudno to jednak zauważyć, ponieważ reżyser postanowił pobawić się w artystę. W gruncie rzeczy ze slashera zostały drobiazgi takie jak: postać matki, noże i czerwone oświetlenie w niektórych scenach.

Eli jest człowiekiem Boga. Syn pastora, po jego śmierci przejął kongregację. Eli jest intelektualistą. Zamiast mówić językiem zrozumiałym dla wiernych, zmusza ich do abstrakcyjnych rozważań na temat natury Stwórcy. Nic więc dziwnego, że liczba wiernych maleje, parafia tonie w długach, a konkurencja rośnie w siłę. I wtedy pojawi się on. Obcy. Zagubiony. Przystojny. Eli będzie nim oczarowany od pierwszego spojrzenia. Ten odpowie na jego niewypowiedziane pragnienia otwarciem serca. Tak Eli zostanie sprowadzony na drogę grzechu, która okaże się niezbędna do tytułowego odrodzenia. Nie będzie to jednak ten rodzaj duchowej odbudowy, jakiego można się spodziewać.

"The Bronze" to słodko-gorzka komedia o losie, jaki jest udziałem sporej grupy sportowców, których kariery skończyły się długo przed czasem z powodu kontuzji. Kiedy całe dotychczasowe życie spędziło się na ćwiczeniach, kiedy dla wymarzonych medali poświęciło się wszystko, ten gwałtowny koniec jest czymś, co prowadzi do totalnej dewastacji jednostki.

Końcówka XIX wieku. Bohaterką filmu jest pochodząca z dobrego domu młoda kobieta. Jest niezależna, zainteresowana sprawami, które normalnie zarezerwowane są dla mężczyzn. Już to sprawia, że w oczach ojca jest "trudnym dzieckiem". Kiedy więc ten dowie się, że córka widzi i rozmawia ze zmarłymi, zareaguje bez chwili zwłoki. Kobieta zostanie wysłana do ośrodka dla psychicznie chorych.

Kiedy dziecko nie czuje wsparcia w rodzicu, będzie szukać więzi u obcych. Jeśli ma szczęście trafi na kogoś, kto tego głodu relacji nie wykorzysta w niecnych celach. I to wcale nie musi być osoba bez skazy. W "To, co stracone" owym zastępczym ojcem staje się przecież poszukiwany przez policję niebezpieczny przestępca. Facet nie ma problemu z przemocą. A jednak wobec niesłyszącego chłopaka okazuje szorstką troskę, której tak bardzo brakuje prawdziwemu ojcu dzieciaka.

Matko jedyna. To było "wyjątkowe" doświadczenie. Zazwyczaj, kiedy oglądam złe filmy, mimo wszystko czuję, że twórcy coś chcieli osiągnąć, ale po prostu brakło im umiejętności lub wyobraźni. "Przetrwać do świtu" jest zupełnie inne. Oglądając go niemal fizycznie czułem niechęć aktorów do wysilania się. Miałem poczucie, że przyglądam się pracownikom fabryki konserw rybnych, którzy chodzą do niej, bo żadnej innej opcji nie mają, ale nie zamierzają się przykładać i czerpać z pracy radości. Willis i Murray miejscami mieli na tyle przyzwoitości, by udawać, że jednak są aktorami. Większość obsady nawet tego nie robiła. Najgorsza była Lydia Hall, która wyglądała tak, jakby robiła łaskę całemu światu, że zapamiętała kwestię.

Colm jest dojrzałym mężczyzną, którego świat właśnie zmienia się nie do poznania. Miesiąc wcześniej zmarł jego ojciec. Colm nie miał z nim bliskich relacji, ale wpłynął on mocno na jego życiowe decyzje. Teraz dodatkowo traci pracę, w której spędził ostatnie 25-30 lat. Już to wszystko wystarczyłoby, żeby czuł się kompletnie zagubiony. Jednak w jego przypadku jest jeszcze jedna rzecz. To niespodziewana fascynacja nastolatkiem, który oddaje się mężczyznom za pieniądze.

Reprezentowany przez "Barb i Star" humor ostatnio nie wypadał w moich oczach zbyt dobrze. "Holmes i Watson" oraz "Amerykanin w marynacie" były fatalne. Najwyraźniej do trzech razy sztuka, bo ten film już potrafił mnie rozśmieszyć.

Na początku wszystko wydaje się jasne. Oto jesteśmy na plantacji bawełny. Trwa wojna secesyjna. Konfederaci są w natarciu. Los niewolników wydaje się przesądzony. Biali panowie z nonszalancką brutalnością traktują czarną siłę roboczą.

Przez chwilę wydawało się, że czeka nas powrót złotej ery kinowych musicali. Wszystkie studia szykowały swoje produkcje. Rok 2021 zweryfikował te plany. Najpierw "Vivo", potem "Kopciuszek" zamiast do kin trafiły na platformy. Teraz to samo stało się z "Wszyscy mówią o Jamiem". Chyba tylko Spielberg będzie w stanie utrzymać "West Side Story" jako premierę kinową. Choć nie mam co do tego pewności.

Jestem wielkim fanem obyczajowych filmów Kheirona. Podoba mi się to, jak łączy humor i sentymentalizm z trafnymi obserwacjami na temat życie zwyczajnych ludzi. Dlatego też byłem zaskoczony widzą, że jego nowe dzieło, to komedia historyczna. Jakoś trudno było mi pogodzić to, co lubię w jego twórczości z zupełnie innymi realiami.

James Wan nie zwodzi widzów. Prolog "Wcielenia" to film w pigułce. Jeśli przerysowana gra Jacqueline McKenzie jako dr Florence Weaver wystawiła waszą cierpliwość na wielką próbę, jeśli czerstwe one-linery przyprawiały was o mdłości, to powinniście natychmiast opuścić kino. Ta sekwencja jest bowiem zapowiedzią tego, co czeka na widzów przez resztę filmu. Nie macie co liczyć na zmianę konwencji. Będziecie więc doświadczać straszliwych męczarni, a z kina wyjdziecie z ogromnym poczuciem zawodu i straconego czasu.

W 2012 roku "Wątpliwość" była dla mnie wielkim ciosem. Wcześniej twórczość Terrence'a Malicka bardzo mi się podobała. Jednak "Wątpliwość" była koszmarem. Wtedy wierzyłem, że gorzej już z reżyserem być nie może. Kolejnego filmu - "Rycerz pucharów" - nie chciałem oglądać. Na wszelki wypadek, jeśli zła passa jeszcze trwała. Ale potem było "Song to Song". Od "Wątpliwości" minęło pięć lat, więc chciałem wierzyć, że z twórczego dołka Malick wyszedł. Okazało się być jeszcze gorzej. Byłem przekonany, że to już najgorsze jego "dzieło". Widząc więc oceny "Ukrytego życia" z optymizmem po film sięgnąłem. I ujrzałem dno, w jakie zagrzebał się reżyser. Obawiam się, że kolejnych jego filmów już nie obejrzę.

Tworzenie filmów typu 2w1 to ryzykowne przedsięwzięcie. Często wiele elementów do siebie nie przystaje, inne tracą na wartości, powstaje dysonans i poczucie obcowania z chaosem, który wymknął się spod kontroli. Jeśli jednak uda się połączyć ze sobą sprzeczne elementy, powstaje dzieło wyjątkowe. Niestety "Tęsknię za tobą" bliżej jest do tej pierwszej kategorii.

Typowe amerykańskie kino niezależne. Bohaterem jest więc zwyczajny mężczyzna, który jednak zachowuje się w sposób dość ekscentryczny. Mamy wątki dotyczące osobistego cierpienia, straty, śmierci. Jest oczywiście figura osoby z zewnątrz, która przez swą całkowitą obcość staje się katalizatorem zmian. Droga oczywiście wiedzie przez chaos, który rujnuje dotychczasową strukturę, by na zrównanej z ziemią rzeczywistości znalazło się miejsce na coś nowego.

Dawno, dawno temu widziałem amerykańską ekranizację książki "Niewidzialny". Reżyserskie dzieło Goyera nie wzbudziło mojego entuzjazmu. Teraz, w końcu, miałem okazję obejrzeć jeszcze wcześniejszą wersję szwedzką. I cóż, choć jest lepiej niż u Goyera, to jednak różnica nie jest aż taka wielka, jak miałem nadzieję.

To już zaczyna być nudne. Wysyp akcyjniaków o przerysowanej fabule i nieprawdopodobnych scenach walk zaczyna przybierać rozmiary biblijnego potopu. Oczywiście wciąż są wśród nich tak odświeżające tytuły jak "Nikt" czy "Poziom mistrza". Coraz częściej są to jednak odcinane kupony od tej samej formuły. Zmieniają się tylko scenografie i obsada.

Widzę, że Sony nagle złapało alergię na musicale z Latynosami. Amazonowi odsprzedało "Kopciuszka", a Netfliksowi dało "Vivo". I jest to to samo studio, które w sierpniu na konferencji CinemaCon dumnie deklarowało wierność prymatowi kinowej dystrybucji.

Kolejne odświeżające spojrzenie na kino superbohaterskie. Francuzi pożenili ze sobą klasyczny dramat obyczajowy z równie typowym kinem komiksowym. Mieszanka ta nie miała prawa się udać, a jednak jest inaczej.

Nie jestem fanem pisania przez autorów scenariuszów ekranizacji swoich powieści. Za często wychodzą z tego dzieła pokraczne będące zbieraniną przypadkowych scen. Nie są bowiem w stanie zrezygnować z dosłowności przekładu na rzecz utrzymania ducha pierwowzoru. "Ruchomy chaos" tylko potwierdził mnie w mojej niechęci.

No proszę, Joe Carnahan potrzebował Franka Grillo, by w końcu wrócić do poziomu, z czasów swojej świetności. Z kolei Frank Grillo w końcu znalazł reżysera, który dał mu się naprawdę wyszaleć na dużym ekranie. Grillo powinien być w tej samej lidze gwiazd akcyjniaków co Statham, Neeson czy Reeves. Niestety do tej pory zazwyczaj dostawały mu się ochłapy (jak choćby w widowiskach Marvela).

"Candyman" nie jest wcale dobrym filmem. Jest jednak filmem, który bardzo dobrze się ogląda. Jego problemy nie wpływają na opowieść i nie psują zabawy. Dopiero po wyjściu z kina zaczyna się rozkminianie, że to i tamto nie do końca ma sens.

"Wyśniony świat" rozgrywa się w jednym z najgorszych okresów dla Amerykanów w XX wieku. Dziki Zachód nie jest już taki dziki, ale nowym osadnikom wcale nie wiedzie się dużo lepiej. Susze i ekstremalne burze piaskowe sprawiają, że wiele gospodarstw bankrutuje. Reszta trzyma się resztkami sił. W takich czasach przyszło dorastać głównemu bohaterowi filmu. Chłopak żywi się pulpowymi opowieściami o bohaterach i rewolwerowcach. Marzy o zmianie. I w końcu jego życzenie się ziści. Niestety los to niezły żartowniś i spełnił marzenie nie całkiem tak, jak to sobie chłopak wyobrażał...

W pewnym amerykańskim miasteczku nagle młodzi ludzie zaczynają umierać. Czynią to w dość spektakularny sposób: eksplodując. Powód pozostaje zagadką. Nikt nie wie, kto i kiedy będzie następny. Każdy uczeń klas maturalnych lokalnego liceum jest zagrożony. W takich warunkach dwójka potencjalnych ofiar rozpoczyna romans...

Nowy "Kopciuszek" jest żywym dowodem na to, że zamiast na siłę przystosowywać do współczesnej obyczajowości klasyczne baśnie, lepiej byłoby wymyślić coś organicznie powiązane z tym, jaki jest dziś świat. Twórcy filmu dwoją się i troją, żeby ich rzecz była progresywna, odzwierciedlała nowe postawy wobec ról społecznych przypisanych płci, a mimo to "Kopciuszek" jest wciąż mocno przestarzałą opowieścią.

Kolejny horror, który próbuje opowiadać o stanach psychicznych w sposób typowy dla historii o złowrogich siłach nadprzyrodzonych. W przeciwieństwie do "Reliktu" tu jednak udało się pożenić dwie konwencje. "Dom nocny" przywodzi na myśl najlepsze przykłady takiego połączenia, jak choćby "Babadook".

"Śmierć niewinności i grzech nieistnienia" zaczyna się jak typowa amerykańska komedia o dorastających chłopakach. Oto widzimy grupę przyjaciół, którzy wyruszają na misję - zamierzają stracić dziewictwo. W przeciwieństwie do swoich amerykańskich odpowiedników, oni nie szukają tego na imprezie, z koleżankami. Nie, oni podchodzą do tego praktyczniej: jadą do prostytutki. Sprawa wydaje się prosta, ale droga będzie wyboista. Pojawią się komplikacje, między kumplami dojdzie do spięć.

"Krwiopijcy" zrobili na mnie dobre pierwsze wrażenie. Spodobała mi się sama forma filmu. Oto mamy opowieść kostiumową, akcja rozgrywa się w Niemczech pod koniec lat 20. XX wieku, jednak zrealizowana została we współczesnych scenografiach. Stąd bohaterowie piją Colę w puszcze, mijają dzisiejsze samochody, a w tle można nawet zauważyć kitesurfera. Ponieważ lubię przedziwne mieszanki, to te pomysły twórców przyjąłem z otwartymi ramionami.

To zaczyna wyglądać na kształtowanie się nowego nurtu w niezależnym kinie gatunkowym. "Rezydencja pod Truskawką" to bowiem kolejna już opowieść budująca dość zaskakującą rzeczywistość, pełną paradoksów i logiki rodem ze snów.

SPOILER Pacjentka opuszcza szpital psychiatryczny. Podobno pozwala na to jej stan. Jednak życie szybko zaczyna ją przerastać. Kobieta potrafi zachowywać się dość ekscentrycznie, ale są to drobnostki, więc łatwo udaje jej się przekonywać samą siebie, że wszystko z nią w porządku. Kiedy więc zacznie słyszeć pukanie, wcale nie uzna tego za objaw szaleństwa, lecz za rzecz, którą naprawdę doświadcza, nawet jeśli inni temu zaprzeczają. Im dłużej trwa ta sytuacja, tym bardziej "szalone" staje się zachowanie bohaterki. Czyżbyśmy byli świadkami postępującej psychozy?

Samotna, zgłodniała uczucia kobieta porzuca świetną pracę i wygodne życie. Tę ryzykowną decyzję podjęła pod wpływem dość niejasnej obietnicy miłości. Po przybyciu z Ameryki do ojczystych Węgier zastaje jednak zupełnie inną sytuację od tej, jakiej się spodziewała. Mężczyzna, który miał być jej wybrankiem serca, twierdzi, że jej nie zna. Rozczarowana kobieta miała już wrócić do Ameryki, ale zmieniła zdanie. Postanowiła zawalczyć o serce mężczyzny, którego uznała za miłość na całe życie.