Filmy Torne'a

Region odcięty od świata, w którym grasują zgłodniałe zombie. Szemrana postać organizuje ekipę, która ma do tego miejsca trafić, odebrać ciężarówkę wypełnioną dolarami i dostarczyć ją do miejsca załadunku, w zamian za co otrzymają sowite honorarium... Gdzieś już podobny film miałem okazję obejrzeć. No tak, to była "Armia umarłych".

Kiedy jakiś film jest powszechnie wychwalany, a ja muszę czekać na jego obejrzenie miesiącami, to w głowie pojawiają się nieproszone oczekiwania, którym później realnemu dziełu jest ciężko sprostać. Niestety właśnie tak stało się w przypadku "Na rauszu".

W "Mariposie" Marco Berger zagłębia się w znaczenie często powtarzanego stwierdzenia, że każdy człowiek ma przeznaczoną mu drugą połówkę. Zazwyczaj słowa te wypowiada się w formie pocieszenia. To optymistyczna wizja świata. Czy jednak na pewno?

Wyznanie młodego człowieka, który cierpi po rozstaniu z ukochaną osobą. Dlaczego doszło do zerwania, stanie się jasne w trakcie wideo-spowiedzi. Film jest ciekawym obrazem swoistej egzystencjalnej schizofrenii, w której różne aspekty życia pozostają od siebie całkowicie odseparowane. Ale nie wszyscy tak potrafią. I wtedy rodzą się problemy. Ciekawy i niejednoznaczny portret jednostki. Opowieść o głębokich uczuciach i pozbawionych emocji aktach. To historia o desperacji, o pragnieniach i cenie, która czasem jest zbyt wysoka. Ocena: 6

Maud jest kobietą, która skrycie podkochuje się w wynajmującym pokój u jej ciotki dużo starszym mężczyźnie. W jej głowie roi się wizja wielkiej miłości. Niestety kobieta nie potrafi wyrazić swojego uczucia w akceptowany sposób, co stanie się jeszcze bardziej widoczne, kiedy w domu ciotki pojawi się nowy starszy mężczyzna. Ten ewidentnie jest Maud zainteresowany. Ta zaś pozostanie w swoim świecie fantazji. To świat, który nie istnieje, lecz który ma mocny wpływ na rzeczywistość.

Ten film to w zasadzie materiał z pierwszego aktu pełnometrażowego "Are We Lost Forevere". Tyle że trochę przemontowany i podany w innej kolejności (od końca do początku). Pokazuje proces dochodzenie do rozstania cofając się od ostatnich chwil razem po moment, w któym rozpad związku został po raz pierwszy zwerbalizowany. Ponieważ przed obejrzeniem tej krótkometrażówki widziałem cały film, to te sceny nie robiły na mnie wrażenia. Nie jest to nawet cały pierwszy akt, więc oglądając rzucały mi się w oczy uproszczenia i niepełności historii. Ponadto decyzja o uwzględnieniu niektórych scen wydała mi się wątpliwa. Film jest nierówny i nie potrafię odpowiedzieć, czy było to założenie artystyczne, czy po prostu tak wyszło, kiedy łączyło się materiał, który nie powstał z myślą o krótkim metrażu. Ocena: 4

Chcemy wierzyć, że miłość nam wszystko wybaczy. Niestety nie jest to panaceum na całe zło, nie jest też supermanem wśród uczuć, że nic jej nie może zniszczyć. Bolesny problem polega nie tyle na uświadomieniu sobie prawdy, ale na zorientowaniu się, że miłość rzadko kiedy znika z dnia na dzień. Zamiast tego mamy do czynienia z powolnym jej słabnięciem przy jednoczesnym narastaniu negatywów. I nagle znajdujemy się w sytuacji, w której wciąż kocha drugą osobę, ale nie ma już siły trwać w związku, który dawno nim przestał być.

Fabuła inspirowana jest prawdziwym programem funkcjonującym w więzieniach kilku stanów. Polega on na tym, że skazani zajmują się opieką i tresurą dzikich mustangów, które następnie są sprzedawane na aukcjach. Bohaterem filmu jest właśnie taki więzień - mruk, który trzyma się z boku. Ma sporo nieułożonych spraw życiowych, olbrzymi bagaż poczucia winy i jeszcze więcej złości, której nie może wyrazić, bo kiedy to robi, traci nad sobą panowanie. Jego relacja z niedawno odłowionym koniem nie układa się dobrze. Ale to w końcu bratnie dusze, więc z czasem zaczynają się przed sobą otwierać. Więź ta (oraz pojawiająca się ni stąd ni zowąd córka) zaczyna zmieniać bohatera...

John Lee Hancock postanowił zabawić się w Davida Finchera. Jego "Małe rzeczy" wyraźnie inspirowane są "Siedem" (jeśli chodzi o dwójkę bohaterów i postać potencjalnego mordercy) i "Zodiakiem" (jeśli chodzi o klimat, zagadkę i brak jednoznacznych odpowiedzi). Niestety Hancock nie jest Fincherem i choć przez długi czas dotrzymywał mu kroku zaliczając jedynie drobne potknięcia, to całego dystansu nie wytrzymał i w finale popłynął.

Klasyczne amerykańskie kino niezależne z gwiazdorską obsadą. To oznacza, że o egzystencjalnych problemach opowiada się jednocześnie poważnie, ale i z pewnym humorystyczny dystansem. Bohaterowie są niby zwyczajni, a jednak na swój sposób ekscentryczni i często zachowują się w sposób odstający od przyjętej normy. I jak to zwykle bywa w tego rodzaju opowieściach, jednym z kluczowych tematów jest ludzka śmiertelności i transformacyjna rola umierania.

Studium relacji matki i córki. Dwie kobiety łączy długa historia, której jednak w filmie nie poznamy. Widzimy jedynie skutki. Z jednej strony jest miłość i troska. Z drugiej strony mocno wyczuwa się złe emocje, które przez lata się nagromadziły i których wciąż kobiety nie mogą wyrazić. Są sobie obce. Żyją w dwóch różnych światach. Jednak okoliczności i źle pojęte rodzinne zobowiązania sprawiają, że muszą dzielić ze sobą przestrzeń. To zakłóca ich byt. Na każde dwa kroki ku porozumieniu podejmują krok w tył nie zdając sobie sprawy, że czas nie jest po ich stronie.

Dwójka osób na życiowym rozdrożu. On właśnie toczy sądową batalię o możliwość dzielenia opieki nad dorastającą córką ze swoją rozwiedzioną żoną. Ona była kiedyś bożyszczem na perfumowych salonach, by teraz odwalać żenujące (choć czasem całkiem dobrze płatne) fuchy. On jest ekstrawertykiem, któremu trochę brakuje samodyscypliny. Ona jest zamkniętą w sobie pedantką. Kiedy los sprawi, że spotkają się, niespodziewanie otworzą się przed nimi nowe wybory. Czy jednak są w stanie wyjść poza status quo?

Najciemniej jest pod latarnią, mówi stare porzekadło. W przypadku bohaterek filmu "Pająki z papieru" okazuje się ono prawdziwe. Kiedy poznajemy Melanie i jej matkę, widzimy dwie bardzo zżyte ze sobą osoby. Można odnieść wrażenie, że znają się na wylot. A jednak dziewczyna zacznie odkrywać, że wielu rzeczy o matce nie wiedziała. A może nie chciała wiedzieć. Zostanie skonfrontowana z prawdą dopiero wtedy, kiedy matka zacznie tracić kontrolę nad swoimi wewnętrznymi demonami.

Jestem przekonany, że osobom lubiącym poprzednie dwie części "Obecność 3" średnio się spodoba. Ponieważ ja za tym cyklem nie przepadam, więc to, co tym razem dostałem, było całkiem znośne. Jestem tym mocno zaskoczony. Poprzednie "dzieło" reżysera - "Topielisko. Klątwa La Llorony" - uważam za jedną z najsłabszych odsłon tego uniwersum (choć póki co nic nie przebije zła, jakim jest "Zakonnica").

Kino nie lubi mediów społecznościowych. Niemal zawsze są pokazywane w negatywnym świetle, jako narzędzie dehumanizacji, eskapizmu i iluzji. Z kulturą fitness jest podobnie: to objaw narcystycznej współczesnej kultury opartej na powierzchowności. Dlatego "Sweat" jest takim powiewem świeżości. Magnus von Horn wychodzi właśnie od takiego kinowego podejścia do tych tematów, by potem pójść w zupełnie inną stronę.

W pewnych gatunkach filmowych oryginalność nie jest elementem kluczowym. Powiedziałbym wręcz, że to powtarzalność, obecność znajomych schematów stanowi ich cechy charakterystyczne. Do tych gatunków należą komedie romantyczne i baśnie.

Miła niespodzianka. Nie spodziewałem się, że animowany taniec może mi się spodobać. Zazwyczaj taniec jest w filmach animowanych upraszczany, brakuje ruchu całych ciał i zniuansowania gestów. W "Us Again" wciąż mamy do czynienia z pewną umownością. Niemniej jednak i tak wypada imponująco.

Cóż, nie przyłączę się do chóru zachwytów nad tym filmem. Jego wymowa jak również sama forma wywołały u mnie mieszane uczucia. Z całej "Cruelli" najlepsze wrażenie robi ścieżka muzyczna. Choć i tu za dużo jest oczywistości a za mało próby przypomnienia kilku ciekawych muzycznych standardów niesłusznie dziś zapomnianych.

Aż dziwne, że film trafił w Polsce do kin. "Ci, którzy życzą mi śmierci" to bowiem jeden z tych solidnie wykonanych filmideł, które dla większości platform są tytułami "eventowymi". Chciałbym móc napisać, że od typowej platformowej produkcji odróżnia go pierwszoligowa obsada, ale przecież właśnie tym są eventowe filmy platformowe: to przeciętniaki z gwiazdami w obsadzie.

W pojedynku na córki stawiam jednak na dzieci Cichego Boba i Jay. Nie, żeby "Jay i Cichy Bob powracają" był udaną komedią. Niemniej jednak na "Bill i Ted ratują wszechświat" prawie w ogóle się nie śmiałem.

Młody filmowiec próbuje znaleźć pracę w przemyśle porno. Chciałby reżyserować, ale producent widziałby go raczej w roli aktora. W końcu mężczyzna ustępuje. Chwilę potem odkrywa, że zdjęcia robić będzie jego kumpel-filmowiec, którego jakiś czas nie widział. "Porn Love" ma świetny punkt wyjścia. Spotkanie kumpli po latach osób do tego na planie filmu porno? Wydawać by się mogło, że jest to samograj. A jednak Robert Kwilman, który przecież to wymyślił (i też w tym zagrał), zdołał udowodnić, że nawet najlepiej zapowiadająca się historia może wykitować przed czasem.

Opowieść o byciu kobietą z perspektywy trzech prostytutek. Brzmi intrygująco. Niestety takie nie jest. Reżyserski duet serwuje nam klasykę w postaci despotycznego faceta, dziwki, która oddała serce nie temu gachowi, co trzeba i ogólnie całą masę rodzinnych problemów.

Proszę, jednak o rodzicielstwie można jeszcze opowiadać bez ostentacyjnego politykowania. "Na świat" prezentuje różne aspekty macierzyństwa, na które spoglądamy z punktu widzenia położnych pracujących w jednym z marsylskich szpitali. Twórcy nie uciekają od ważnych tematów. Jest tu i o przeciążeniu służby zdrowia, co może prowadzić do błędów kończących się tragicznie, o protestach grup prolife, o śmierci noworodków, o odrzuceniu, o miłości od pierwszego dotyku. Jednak nie ma tu inwazyjnej propagandy, a jedynie oznaczenie pozycji i różnych punktów widzenia.

"Relikt" to przedstawiciel modnej ostatnio formy opowiadania o zaburzeniach jakby to były horrory. Niestety do takiego "Babadooka" temu filmowi dużo brakuje.

Potężne galaktyczne istoty zabawiają się grając losami ludzi. W ich rękach są pionkami mającymi dostarczyć zabawy. Tą zabawą jest walka na śmierć i życie. Jeśli bohaterom idzie za łatwo, wprowadzane są komplikacje, jeśli scena śmierci jest za mało widowiskowa, może zostać powtórzona.

Jonathan jest młodym chłopakiem, który właśnie dostaje od systemu sprawiedliwości drugą szansę. Wychodzi na wolność, ponieważ sprawa została zawieszona. Chłopak chce się zmienić. Nie chce czynić tego, przez co trafił do więzienia. Jego szczere postanowienie poprawy i usilne zaklinanie rzeczywistości na niewiele się zdają. Nie jest w stanie odmienić siebie. A to właśnie rdzeń jego tożsamości jest tym, co zostało zdeformowane i pcha go ku zbrodni.

Druga próba wskrzeszenia cyklu "Piła" powiodła się minimalnie lepiej od pierwszej. Jak tak dalej pójdzie, to potrzeba będzie jeszcze ze dwóch rebootów, bym doczekał się solidnego filmu.

Są dwa rodzaje sequeli. Pierwsze kontynuują historię i wprowadzają nowe elementy. Drugie powtarzają to samo, co było w oryginalne, tyle że w innej konfiguracji. "Ciche miejsce 2" udaje ten pierwszy rodzaj, choć w rzeczywistości jest tym drugim.

Szumowska popisała się tu godną pozazdroszczenia umiejętnością lania wody. Trwający blisko dwie godziny film jest bowiem opowieścią o niczym. Ma dużo haków fabularnych. Jest sporo elementów, które sugerują, że czymś ten film mógł być. Ale kiedy się je poskłada, to okaże się, że było to ładne (zdjęcia są naprawdę niezłe) marnotrawstwo czasu.

Gry "Mortal Kombat" to nie moja bajka. Jak chcę sobie obejrzeć efekciarskie fatality, to sięgam po internet, a nie włączam grę. Dlatego też wobec filmowej wersji nie miałem żadnych specjalnych oczekiwań. Nie mam też żadnego problemu z tym, jak potraktowane zostały znane graczom postacie. Chciałem obejrzeć fajny akcyjniak z niezłymi scenami pojedynków i tyle.

Fern jest kobietą, która straciła wszystko: męża zmarłego po długiej chorobie, pracę, dom i całe miasto, które "zniknęło", kiedy jedyny zakład w okolicy został zamknięty. Zostały jej zmagazynowane graty i van, którym podróżuje po kraju w poszukiwaniu kolejnych fuch i w którym mieszka. Nigdzie nie zagrzewa na dłużej miejsca. Jej wędrówki wyznaczają pory roku i związane z tym prace tymczasowe. Nie jest łatwo. Kobieta dopiero uczy się sztuki przetrwania jako nomadka. Na tym etapie swojej egzystencji nie jest jednak w stanie zatrzymać się i wrócić do mieszkania pod dachem, choć wiele osób jej to proponuje...

Herb ma 34 lata, żyje na walijskim zadupiu, nie ma pracy ani perspektyw, został porzucony przez rodzinę. Jego życie wypełnia pustka i egzystencjalny bezsens. I wtedy program telewizyjny daje mu promyk nadziei. Dowiedział się z niego o więzieniach w Danii, w których cele są wygodne, a człowiek niczym nie musi się przejmować, bo wszystko przejął system penitencjarny, który nawet daje pracę. Dla Herba wydaje się to rozwiązaniem idealnym. Musi tylko dostać się do Danii i popełnić przestępstwo...

Kino młodzieżowe i pożywka dla nostalgii za latami 80. w jednym. Karkołomne połączenie, bo dla młodych odbiorców wątek nostalgiczny nie za działa, skoro jeszcze wtedy nie było ich na świecie. Z kolei ci, którzy chętnie przypomnieliby sobie wyobrażenie o latach 80., zostaną odstraszeni naiwną historyjką dziewczyny z dobrej rodziny, która zakochuje się w "złym chłopaku".

Kiedy kino sięga po wydarzenia zmieniające świat, lubi wrzucać bohaterów i widzów w sam ich środek. Twórcy chcą mieć pewność, że w pełni doświadczymy chaosu tego, co się akurat dzieje. Rzeczywistość jest jednak zupełnie inna. Dla wielu ludzi życie nawet w samym środku wojny toczy się w miarę normalnie. Świat nie stanął dla nich w miejscu. I właśnie o tym opowiada "1982".

Mam nadzieję, że Nolan obejrzał ten film i dzięki temu przypomni sobie, że można mieszać w głowach widzów bez męczącej paplaniny, przy pomocy najprostszych środków. Florian Zeller zamknął widzów w tej samej pułapce demencji, w której znajdują się bohaterowie jego opowieści. Dezorientuje nas i wzbudza silne emocje, a wszystko to bez rozwleczonych ekspozycji.

Oglądając "Jednego gniewnego człowieka" przypomniały mi się czasy świetności Mela Gibsona. "Braveheart", "Okup", nawet słaby "Patriota" - nikt tak się nie mścił jak on. Jason Statham go jednak świetnie zastąpił. A wszystko za sprawą Guya Ritchiego, który tym razem stonował komediowe aspekty i poszedł w stronę mocnego, męskiego i całkiem poważnego kina.

Po fiasku, jakim był "Godzilla II: Król potworów", byłem prawie przekonany, by kolejne części cyklu sobie darować. Dałem szansę temu widowisku tylko dlatego, że za kamerą stanął Adam Wingard, którego wciąż dobrze wspominam za sprawą "Gościa". Biorąc jednak pod uwagę, że ma on na swoim koncie także mierne "Blair Witch", to po "Godzilli vs. Kongu" niewiele się spodziewałem. I może dlatego rozczarowanie nie było aż tak totalne, jak w przypadku "Godzilli II".

Jak niewiele różni młodego geja od starej heteroseksualnej kobiety przekonuje się bohater tego filmu. Simon spędzał właśnie niezobowiązujące chwile z przelotnym kochankiem, kiedy na progu jego domu pojawia się babcia. Może nie byłby aż tak zdumiony, gdyby ta mieszkała w okolicy. Ona jednak przebywała w rodzinnej Szwecji i żeby się tu dostać musiała opuścić dom opieki, dostać się na lotnisko, polecieć do Ameryki i dotrzeć do mieszkania wnuka. Kobieta uciekła bez powiadamiania reszty rodziny. Chce zakosztować wolności... Mormor's Visit from Casper Andreas on Vimeo .

Nieromantyczna opowieść o romantycznej miłości. Kyle i Marcel są stworzeni dla siebie. A w każdym razie tak im się wydaje. To była miłość od pierwszego wejrzenia i szybko przerodziła się w związek, który wyglądał na zdolny przenosić góry. Niestety bohaterowie przekonają się na własnej skórze, że miłość nie wszystko wybaczy.

Lubię sięgać po filmy, o których nic nie słyszałem, o których mało kto słyszał. Większość z nich okazuje się przeciętniakami lub chłamem. Czasem jednak zdarzają się niespodzianki. Wynagradzają one wszystkie rozczarowania, ponieważ są niczym ukryty skarb albo bryła złota odnaleziona w błocie. Właśnie takim filmowym skarbem okazał się "Na bruk". Po film zapewne nie sięgnąłbym, gdyby nie obecność w obsadzie Albrechta Schucha, którego gra spodobała mi się w kilku innych obrazach. Cieszę się jednak, że tak się stało.

Henry jest typowym straumatyzowanym horrorowym młodzieńcem. Jak większość podobnych postaci nie widzimy go wychodzącego na zewnątrz. Kontakt ze światem ma ograniczony do minimum i odbywa się zazwyczaj za pośrednictwem wynajmującego u niego pokój młodego aktora/instagramatora. Jeśli pragnie "bliższego" kontaktu, to siada przed ekranem komputera i podgląda kilka kobiet, którym zhackował kamerki internetowe.

Typowa historia o egzystencjalnie zagubionej młodzieży. Są oczywiście w klasie maturalnej, więc w momencie, kiedy nie są już dziećmi, ale jeszcze nie samodzielnymi dorosłymi. Muszą podjąć decyzje, co dalej, ale nie wiedzą, jak to zrobić, bo większość z nich skrywa nierozwiązane problemy.

Twórcy filmu dostają ode mnie owacje na stojąco. To zdumiewające, jak dobrze oglądało mi się tę historię, która przecież tak naprawdę pozbawiona jest jakichkolwiek atrakcji. Kulisy stworzenia Porozumienia z Oslo to nic więcej, jak niekończące się negocjacje. Te rozmowy mogą być dla historyków fascynującym pokarmem, ale dla przeciętnego widza byłyby nie do zniesienia.

Kojarzycie programy kulinarne? Na początku zawsze prezentowane są składniki, z których przyrządzone będzie danie. Wszystko ładnie posegregowane, poukładane oddzielnie. I dokładnie z czymś takim mamy do czynienia w przypadku "Dancing Queens". Pełno jest tu pomysłów, ale nikt nie pofatygował się, by z nich zbudować solidną fabułę.

Eliza Hittman zaczyna naprawdę mnie intrygować. Po niezłym "Beach Rats" teraz prezentuje jeszcze lepszy portret współczesnej amerykańskiej młodzieży. Tam mieliśmy męski punkt widzenia. Tu widzimy świat oczami kobiet. I nie jest to ładny obrazek. Oglądanie tego, co doświadczają bohaterki "Nigdy, rzadko, czasami, zawsze", powodowało, że w głowie cały czas kołatała mi się myśl, że mam wielkiego farta, iż nie jestem kobietą. I nie chodzi mi tu wcale o niechcianą ciążę i aborcję, lecz o codzienność. Patrząc na bohaterki widziałem mieszkanki oblężonych twierdzy. Niewinne gesty i zachowania od razu włączają u nich alarm. I nie bez powodu, bo jak się okazuje niemal nigdy nie są to gesty i zachowania niewinne. Reżyserka z niezwykłą sugestywnością pokazała, na co pozwalają sobie mężczyźni, kiedy widzą kobietę. I czynią to bezwiednie, niczym psy Pawłowa.

Od czasu do czasu zdarza mi się obejrzeć film, który bardzo, naprawdę bardzo chcę polubić, a jednak coś mi nie pozwala. "Złoczyńcy" to właśnie jeden z tych przypadków.

W trudnej rzeczywistości XIX-wiecznych osadników rozgrywa się historia dwóch kobiet. Obie są twardymi pionierkami. Obie mają mężów, ciężko pracują każdego dnia. Obie doświadczyły w życiu bólu i zawodu. Jedna z nich próbuje podnieść się po stracie córki. Druga żyje w lęku, że być może nigdy nie będzie matką. Obie odkryją, czym jest prawdziwa miłość, kiedy ich spojrzenia po raz pierwszy się spotkają...

Młoda kobieta z uporem maniaka i niezwykłą zawziętością opiekuje się swoim ojcem. Ten jednak jest obecny jedynie ciałem. Cierpiący na demencję mężczyzna duchem jest w innych czasach. Przeżywa raz jeszcze chwile ze swojej przeszłości. Znów mierzy się z bólem oraz ciężarem podjętych decyzji. Buduje raz jeszcze kształt swojego żywota, choć nie jest już w stanie podziwiać stworzonej konstrukcji.