Filmy Torne'a

Na papierze wszystko zapewne wyglądało w porządku. "Nie do pokochania" jest bowiem kolejną realizacją oklepanego schematu narracyjnego amerykańskiego kina niezależnego. Bohaterami są więc zwyczajne osoby, które wcale takie zwyczajne nie są. Życiowi rozbitkowie spotykają się i wzajemnie wspierają się, by nie utonąć w odmętach morza, jakim jest codzienna egzystencja.

Ciekawe. To drugi widziany przeze mnie w tym miesiącu film wyreżyserowany przez Europejczyka, którego akcja rozgrywa się w Japonii. W obu w tytule pojawia się słowo "ptak" (lub jego pochodna). W obu też główna bohaterka zostaje powiązana z niewyjaśnioną śmiercią i musi dwójce mężczyzn opowiadać swoją historię. O ile jednak "Ptak, który zwiastował trzęsienie ziemi" mocno mnie rozczarował, o tyle "Ptasi śpiew" bardzo mnie zafascynował (choć niestety nie przypadł mi aż tak bardzo do gustu, jakbym sobie tego życzył).

Damien LeVeck i Aaron Horwitz to nazwiska, które koniecznie muszę zapamiętać. Ich pełnometrażowy debiut mocno mnie zaskoczył. Amerykanie przyzwyczaili mnie ostatnio, że horrory - szczególnie te o opętaniach i egzorcyzmach - im nie leżą. Próbują iść w klimat, przez co filmy są nudne, przez 2/3 nic się nie dzieje, a kiedy akcja się rozkręca, to twórcom starcza siły na idiotyczne i skrótowe potraktowanie finałowej rozrywki. Na tym tle "Godzina oczyszczenia" jest niczym objawienie. To kino świeże i ekscytujące.

Spore rozczarowanie. Po kilku latach obserwowania jak najpierw 20th Century Fox a potem Disney traktują "Nowych Mutantów" jak zgniłe jajo, spodziewałem się wszystkiego, tylko nie tego, że będzie to dobry film, który nie tylko nie odbiega od większości widowisk z cyklu X-Men, ale nawet jest od niektórych z nich lepszy (jak choćby od "Mrocznej Phoenix").

Sam sobie jestem winny. Skoro po "Przebudzonych", "Nowości" i "Coś się kończy, coś się zaczyna" nie nauczyłem się, by szerokim łukiem omijać filmy Drake'a Doremusa, to zasługuję na to, żeby cierpieć. Jedynym usprawiedliwieniem jest to, że "Kochanek idealny" ma bardzo fajną obsadę. Ale poprzednie filmy reżysera też miały i nic dobrego z tego nie wyszło.

Sebastián Schindel pozytywnie mnie zaskoczył. Potrafił bowiem w ciekawy sposób zaprezentować historię, która ma swój filmowych schemat. Zgodnie z tytułem jest to bowiem opowieść o zbrodniach popełnianych w rodzinie, o dramatach i tragediach, które rozgrywają się za zamkniętymi drzwiami. Co więcej, fabuła inspirowana jest prawdziwą historią. Jednak oglądając film w ogóle tego nie czułem. Schindel okazał się jednym z tych nielicznych reżyserów, którzy wiedzą, jak operować nielinearną narracją. Dzięki temu zmienił całość z dramatu w stylu "Dlaczego ja?" we wciągający thriller psychologiczny.

Nie jestem szczególnie wielkim fanem filmu "Obywatela roku" . Wydawało mi się, że połączenie makabry z humorem, trywialności dramatów dnia codziennego z efektem domina napędzającym przemoc nie zostało przez twórców w pełni wygrane. Dlatego też w kolejnej wersji tej samej historii widziałem potencjał na stworzenie naprawdę dobrej czarnej komedii z elementami dramatu psychologicznego. Niestety "Przykładny obywatel" tego nie uczynił.

Młoda dziewczyna na swoim telefonie przechowywała film, na którym widać, jak uprawia seks z chłopakiem. Był to jej partner, ale rozeszli się. Mimo to dziewczyna filmiku nie skasowała. Kiedy jej telefon ginie, a wkrótce potem filmik trafia do sieci, traci grunt pod nogami. Osoba, która wypuściła filmik do sieci, nie przemyślała sprawy do końca. Nie była więc gotowa na to, jaki obrót przybrała cała sytuacja. Ta osoba też straci grunt pod nogami.

Czasami, kiedy oglądam jakiś film, mam wrażenie, że jego twórcy z premedytacją go sabotują. Podejmowane decyzje, kierunek, w jakim podąża film, wydają mi się błędne i zagrażające dobru, jaki w danym projekcie widzę. I tak właśnie miałem z "Weselem na końcu świata".

"Pojedynek na głosy" zaczyna się od napisu, że film oparty jest na prawdziwej historii. Szczerze mówiąc nie do końca w to wierzę. Jak dla mnie nowy film reżysera "Goło i wesoło" wygląda raczej jak opowieść inspirowana "Zakonnicą w przebraniu". Co zresztą twórcy sami zauważają i jest w filmie uwzględniona scena, w której bohaterki rzucają tytułem hitu Whoopi Goldberg. W obu mamy dwie liderki chóru o sprzecznych charakterach, jedna jest stateczną tradycjonalistką, druga żywiołową fanką popu i rocka. W obu pojawia się cicha myszka, która ujawnia niesamowity głos. Jest też i bohaterka o dość specyficznym głosie, z którą przez dłuższy czas nie wiadomo co zrobić. W obu na zakończenie jest ważny występ, który daje początek sławie chóru. Jedyna rzecz, która może być oparta na prawdziwej historii, to fakt, że bohaterki nie są zakonnicami, a żonami brytyjskich żołnierzy.

"Nigdy w niedzielę" to opowieść o tym, że zbyt dużo samoświadomości szkodzi ludziom. Przestajemy się cieszyć drobnymi przyjemnościami, a zaczynamy widzieć przerażający egzystencjalny ból i bezsens.

Ktokolwiek uznał "Kto zabił Lady Winsley?" za komedię, musi mieć bardzo specyficzne poczucie humoru. Owszem, film ma zabawne momenty, ale w rzeczywistości daleko mu komediowej lekkości. Zbyt wiele jest tu goryczy, choć twórcy pozostają otwarci na nadzieję.

Miłość, związek, pożądanie - kultura masowa przyzwyczaiła nas do traktowania tych pojęć jako synonimów. Jeśli kogoś pożądasz, to musisz tę osobę kochać. Jeśli kogoś kochasz, to jest z tą osobą w mniej czy bardziej formalnym związku. Jednak człowiek nie jest prostą maszyną. Jego uczucia są dużo bardziej skomplikowane, a co za tym idzie miłości, związki, pożądanie nie są tożsame ze sobą.

Mają po dwadzieścia parę lat. W oczach świata są ludźmi dorosłymi. Powinni więc już znaleźć swoje miejsce na ziemi i zacząć budować własne gniazda. Ale bohaterowie "Miłosnego rytmu" wciąż są na progu dorosłości. Powrót jednego z nich do rodzinnej miejscowości na ślub brata stanie się okazją, by przekroczyć ten próg. Nie jest to jednak łatwe. Jak to zawsze z żegnaniem dzieciństwa bywa, musimy pogodzić się z tym, że nie wszystkie relacje czy uczucia przetrwają. Główny bohater (ale i jego kumple również) muszą przyswoić sobie trudną lekcję odpuszcza i akceptowania, że nie można mieć ciastka i zjeść je zarazem.

Od czasu do czasu zdarzają się takie filmy, w których moje wrażenia oraz ocena "na chłodno" są w konflikcie. Jednym z nich są właśnie "Dobre maniery". Kiedy myślę o pomyśle, jaki mieli twórcy i o tym, jaką formę nadali całej historii, to po prostu chciałbym im wystawić wysoką ocenę. Naprawdę zasłużyli na to. Ale emocjonalnie nie czuję równie entuzjastycznego optymizmu w stosunku do tego filmu. Czegoś w nim zabrakło, bym mógł się cieszyć całością.

Film wyłącznie dla fanów francuskich przeszarżowanych komedii. Twórcy nie znali żadnych hamulców, wszystkie chwyty były dozwolone. Efektem tego jest rzecz bardzo nierówna. Niektóre ze scen nie mają większego sensu (np. wszystko z udziałem lemura). Obok nich zaś pojawiały się sceny całkiem pomysłowe i inteligentne (jak choćby przypowieść o Ikei). Jeśli ktoś ma niską tolerancję na tego rodzaju miszmasz, to na "Klubie rozwodników" nie będzie się za dobrze bawił.

"Power" spokojnie można uznać za wzorzec netfliksowej produkcji. Fabuła wygląda, jakby powstała na bazie scenariusza napisanego w latach 80. Jej poziom nie wykracza poza standard kina klasy B, które 30 lat temu nie weszłoby do kin, lecz trafiło do wypożyczalni wideo. Z niezrozumiałych powodów jednak zamiast aktorów doświadczonych w pracy przy tego rodzaju produkcjach tu występują znane, pierwszoligowe osoby, co zapewne ma tworzyć iluzję, że mamy do czynienia z wydarzeniem filmowym, a nie kolejną zapchajdziurą.

SPOILER Podczas seansu "Wędrującej Ziemi" cały czas miałem wątpliwości, czy to rzeczywiście jest film z Chin. Poza językiem bohaterów (i to nie wszystkich) nic bowiem na to nie wskazuje. Za to wszystko sugerowało, że oglądam produkcję Asylum.

"M/M" nie jest filmem fabularnym. Obrazy, sceny przypominające te, które w zwykłych fabułach możemy oglądać, tu stanowią odzwierciedlenie idei, myśli, uczuć, doświadczeń. Próba dosłownego ich interpretowania zakończy się jedynie bólem głowy i poczuciem kompletnego zagubienia i niezrozumienia, o co w tym wszystkim chodzi.

"Colette" to wcześniejszy niż "Ptak, który zwiastował trzęsienie ziemi" film Washa Westmorelanda, który ja jednak obejrzał później. Dzięki temu niesmak, jaki tamten obraz pozostawił po sobie, został zmyty. Choć reżyserowi nie udało się wyjść poza ramy poprawnie skonstruowanego filmu kostiumowego.

Młody chłopak jest członkiem potężnego gangu. Z szefem łączą go bliskie niemal ojcowsko-synowskie relacje. Boss jest więc mocno niepocieszony, kiedy chłopak informuje go, że kończy z kryminalną działalnością. Zanim na dobre się pożegna, wykona jeszcze jedno zadanie. Pomogą mu w tym jego dwaj bracia, także członkowie gangu. Akcja niestety nie przebiega zgodnie z planem. Jeden z braci ginie, a główny bohater daje się złapać, zaś o śmierć obwinia drugiego brata. Mija kilka lat. Mężczyzna jest już o krok od odzyskania wolności. I wtedy właśnie brat, którego od feralnego zdarzenia nie widywał, znów wplącze go w kryminalną awanturę. Przy okazji wyjdą na jaw tajemnice sprzed lat...

Jak bardzo zmienił się stosunek ludzi do interntetu. Jestem przekonany, że większość oglądających "Chłopaka z ekranu", dla których punktem odniesienia jest współczesny internet z jego mediami społecznościowymi, uzna bohaterów filmu za oszustów i naciągaczy. Ja jednak patrzę na nich z większą wyrozumiałością. Pamiętam bowiem czasy, kiedy największą wartością internetu była możliwość stania się kimś innym niż się jest w realu.

Pełnometrażowy debiut reżyserski aktora Jamesa D'Arcy'ego jest filmem bardzo bezpiecznym. Twórca postawił na znany i lubiany schemat narracyjny pojednania rodzica i dziecka. Całość osadził w miłych dla oka plenerach włoskiej prowincji. W ten sposób "Włoskie wakacje" okazały się znajomo wyglądającym, nie wymagającym od widza wielkiego wysiłku percepcyjnego czy intelektualnego dziełem, którego jedyną być może wartością jest ładowanie pozytywną energią, wzruszanie i karmienie duszy nadzieją.

Opowieść o tym, że nawet ucieczka na drugi koniec świata nie uratuje nas przed poczuciem winy. Lucy Fly to dziwadło. Jest jedną z nielicznych białych, niezamężnych kobiet mieszkających na stałe i pracujących w Japonii. Jej życie prywatne praktycznie nie istnieje. Ma paru trzymanych na odległość znajomych i nikogo, kto byłby drogi jej sercu. Sytuacja zmienia się, kiedy poznaje bratnią duszę, przystojnego fotografa Teijiego, który zdaje się również odstawać od przyjętej normy. Kobieta nieświadomie rozpoznaje w nim osobę, która tak jak ona naznaczona jest przez śmierć. On nosi jednak inne piętno kostuchy...

Dwóch młodych mężczyzn w intymnej sytuacji. Są radośni, pełni życia. Czeka ich dzień spędzony na seksie, do tego zakrapiany narkotykami. Nie wiedzą, że za chwilę będą martwi. Jeden z nich zginął z przedawkowania. Drugi mógł przeżyć... być może. Zamiast tego wybrał drogę samobójstwa.

Są takie filmy, które podbijają moje serce poszczególnymi scenami, kiedy jednak patrzę na nie jako na całość, zupełnie nie czuję tego zachwytu, radości, fascynacji. Takim właśnie filmem jest "Babyteeth".

Ciekawe, czy twórcy "Billy'ego Elliotta" inspirowali się filmem "Dosięgnąć kosmosu". Podobieństwa są bowiem uderzające. Oba opowiadają historie osadzone w robotniczych społecznościach, gdzie role młodych chłopców są jasno określone. W obu młody bohater ma marzenie nieprzystające do tego co właściwe, co rodzi konflikt na linii syn-ojciec. W obu jest nawet strajk. Różnice działają na niekorzyść amerykańskiego filmu: tu zamiast baletu chłopak wybrał jednak w sumie całkiem męskie zajęcie, jakim jest konstruowanie rakiet. A kiedy mowa jest o akceptacji odmienności, to nie ma tu żadnego podtekstu związanego z orientacją seksualną.

SPOILER Achille, młody chłopak zostaje zaatakowany przez grupę rówieśników w autobusie nocnym. Został mocno pobity. Rany na ciele zagoiły się, te na duszy niestety nie. Chłopak wygląda w porządku. Jeśli jego zachowanie się zmieniło, to wszyscy uznają to za efekt traumy. Nikt nie zdaje sobie sprawy z tego, co się w nim dzieje. A zwłaszcza Brian, inny młody chłopak, który pod wieloma względami jest dokładnie taki sam jak Achille. On również swoje w życiu już przeszedł. Jego blizny na ciele są aż za bardzo widoczne. Bywa porywczy, zagniewany, po ulicach paraduje z nabitą bronią. Ta jego gniewna postawa stanie się katalizatorem zmiany, jaka zajdzie w Achille'u. Zmiany, którą doskonale znamy z kina komiksowego.

Simon przed laty był świadkiem (i do pewnego stopnia sprawcą) tragicznego wypadku. Razem z młodszą siostrą bawił się pistoletem ojca. Broń wypaliła zmieniając dziewczynkę w zdeformowaną kalekę. Po latach dorosły Simon "opiekuje" się przykutą do łóżka siostrą. Napisałem to w cudzysłowie, ponieważ mężczyzna nie jest w stanie zająć się sobą, a co dopiero niepełnosprawną kobietą. Simon jest bowiem schizofrenikiem. Wierzy, że skontaktowali się z nim kosmici, którzy zbliżają się do Ziemi i już wkrótce zabiorą go i siostrę. Oczywiście nikt inny mu nie wierzy... poza dziewczynką, która sama widzi duchy. Czy jednak fakt, że Simon jest paranoikiem od razu musi znaczyć, że myli się co do kosmitów?

Opowieść o pechowym złodzieju. Udało mu się ukraść pieniądze, ale zanim mógł się nacieszyć zdobytą fortuną, został namierzony przez policję. Miał czas, by ukryć torbę z pieniędzmi w anonimowym grobie. Wydawało mu się, że ma farta. Kiedy jednak wyszedł z więzienia i wrócił na miejsce, okazało się, że los-żartowniś zrobił mu okrutnego psikusa: anonimowy grób zmienił się w kapliczkę, do której przybywają lokalni mieszkańcy modląc się o cud uzdrowienia. Odzyskanie pieniędzy nie będzie łatwe...

Jest mi naprawdę bardzo trudno uwierzyć w to, że "Natręt" został nakręcony parę lat temu. Owszem, mogę uwierzyć, że miał premierę przed rokiem, ale bardziej prawdopodobne wydaje mi się to, że przeleżał ostatnie 25 lat na półce niż że dopiero teraz powstał. "Natręt" wygląda dokładnie tak, jak większość thrillerów, które stanowiły wypełniacze półek wypożyczalni VHS-ów (dobierało się je do gorących premier, bo w pakietach było taniej).

Wypasiony samochód, który najwyraźniej nie ma włączonego alarmu. Aż się prosi o to, by go okraść, prawda? Prawda. Bo to jest zmechanizowana rosiczka. Pechowego złodzieja schwyta w śmiertelną pułapkę. Złodziej dostaje się do samochodu, ale już z niego nie wychodzi. Mężczyzna odkrywa, że pojazd jest dźwiękoszczelny, a szyby ma przyciemniane, więc tego, co się dzieje w środku nie widać. Bez jedzenia, bez picia jego dni są policzone...

Kiedy dzieją się złe rzeczy, gdy ktoś kogoś zabija i ukrywa tę zbrodnię, chcemy w tym widzieć biblijny grzech. To nie jest normalne zachowanie, a osoba dokonująca takiego czynu nie jest zwyczajnym człowiekiem. To mechanizm obronny, który chroni nas przed świadomością, że nic tak naprawdę nie stoi na przeszkodzie, byśmy to my sami zostali mordercami. "Trzy dni i jedno życie" konfrontuje nas z tą prawdą.

To mógł być ciekawy film, gdyby tylko reżyser poświęcił więcej czasu historii. "Na wyciągnięcie ręki" składa się bowiem z dwóch długich wstępów, a kiedy historia wkracza na ciekawe tory, zostaje gwałtownie przerwana. Był to świadomy zabieg artystyczny reżysera. Ja jednak nie kupuję tej decyzji. Moim zdaniem to, co najciekawsze, zostało przez twórcę wykastrowane.

"Wieczorówka" jest jak muzyka pop, która grana jest przez większość stacji radiowych. Celem nie jest przykucie uwagi, a raczej wypełnienie ciszy przyjemnym szumem, żeby upływające minuty nie dłużyły się.

Czarnoskóra, roztrzęsiona kobieta na policyjnym posterunku. Deszczowa noc, nikogo nie ma. Jedyną osobą, która może udzielić jej informacji, jest młody policjant. Biały. Odmawia jej jednak powiedzenia czegokolwiek na temat jej syna zasłaniając się procedurami. Każe jej czekać na przybycie odpowiedzialnej za kontakt z cywilami osoby. Po jakimś czasie pojawia się biały mężczyzna, z oznaką przy pasku. Policjant bez chwili wahania przekazuje mu wszystko, co wie. Nie ma tego wiele. Mimo wszystko jest to dużo więcej od tego, co wiedziała kobieta. Po chwili policjant ma się z pyszna, bo mężczyzna okazuje się być ojcem chłopaka, mężem czarnoskórej kobiety...

SPOILER O miłości mówi się w kulturze jako o mocy sprawczej, która ma wielką siłę, jest czymś pokonującym wszelkie przeszkody. Co jednak ciekawe, rzadko kiedy to samo mówi się o związkach. Istnieje wdrukowane w zbiorową podświadomość przekonanie, że miłość i związek to dwie różne rzeczy. I choć naturalnym jest tworzenie związku przez osoby, które łączy miłość, to jednak wcale się tak nie musi kończyć. I dzieje się tak za sprawą samych zainteresowanych, by taki związek zbudować.

Za "Serafinę" Martin Provost ma u mnie spory kredyt zaufania. Ale nawet ten czasami może się wyczerpać. I tak też stało się w przypadku "Jak być dobrą żoną". Ten film oferuje sporo dobra, ale ma też kilka momentów, które przekraczały moje możliwości tolerancji.

SPOILER Matematyka w kinie rzadko kiedy się sprawdza. Czego dowodem jest "Potrójna granica". Za scenariusz odpowiadał gość od "Wroga numer jeden". Za reżyserię (ostatecznie) wziął się facet od "Chciwości". Suma tych dwóch talentów powinna gwarantować świetne męskie kino. A tymczasem "Potrójna granica" to popis żenady na bogato, bo nie tylko za kamerą stali znani twórcy, przed kamerą pojawili się rozpoznawani i rozchwytywani aktorzy.

Gdybym nie wiedział, kto wyreżyserował "Zdrajcę", to nigdy w życiu nie postawiłbym na Marco Bellocchio. Film bardziej skojarzył mi się z twórczością Paolo Sorrentino. Sporo wspólnego "Zdrajca" ma zwłaszcza z "Boskim" i to nie tylko tematycznie, ale też formalnie.

Fabularnie "Paddleton" niczym szczególnym się nie wyróżnia. Jest w zasadzie kserokopią podstawowego schematu amerykańskiego kina niezależnego. Są więc nieco dziwaczni bohaterowie, którzy pozornie prowadzą zwyczajne życie. Jest podróż, choć w tym przypadku dość krótka. I jest też śmierć, która - jak to zwykle bywa w amerykańskim kinie - ma w sobie sporo mocy afrodyzjaku.

SPOILER Siedem lat temu sięgnąłem po "The Falls" zainteresowany jego punktem wyjścia. Połączenie historii młodych gejów i mormońskiej religii samo w sobie jest intrygujące. A ja dodatkowo miałem w pamięci niezły "Latter Days". Niestety "The Falls" okazało się sporym rozczarowaniem, dodatkowo wywołało u mnie reakcję odwrotną do tej, jaką zapewne zakładali twórcy. Kiedy więc dowiedziałem się, że powstała kontynuacja, wcale nie miałem ochoty jej oglądać. Niestety w końcu ciekawość zwyciężyła, kiedy wspomnienie pierwszego filmu prawie wyparowało...

Po filmie "Nadeszło lato" zacząłem odzyskiwać wiarę w Gabriele Muccino. Niestety reżyser szybko wrócił na swój niezbyt wysoki poziom "normalności". "W domu wszystko dobrze" pokazuje, że Muccino nie radzi sobie z tematami, które wałkowane były przez kino wielokrotnie, a także ze zbyt dużą liczbą bohaterów.

Odpowiedź na pytanie, co by było, gdyby Pan Zagadka był cholerykiem zasiadającym za kierownicą samochodu. "Nieobliczalny" to bowiem historia mało oryginalnego psychopaty, który postanawia nauczyć pewną trzpiotkę szacunku i roli konsekwencji podejmowanych działań. Na szczęście film jest na tyle sprawnie zrobiony, że nie musi byś oryginalny, aby dostarczać rozrywki.

Rozumiem, że niektórzy aktorzy walczą z byciem zaszufladkowanymi i próbują urozmaicić swoje emploi. Ale Scotta Adkinsa chyba to nie dotyczy, skoro zagrał w "Samotnym gringo", który jest klasycznym akcyjniakiem. Dlatego też nie rozumiem, dlaczego w filmie jest więcej strzelanin niż Adkinsa kopiącego wrogom tyłki. Tylko sceny, w których dochodziło do walki wręcz, były fajne. Reszta niestety mało mnie obchodziła.

Najgorszy film w dorobku Paula Greengrassa. "22 lipca" ma być całościowym obrazem tego, czym był zamach dokonany w 2011 roku przez Breivik. Reżyser pokazuje więc samego terrorystę podczas akcji i później w czasie procesu, opowiada o premierze, o niektórych z uratowanych, a także o adwokacie Breivika. Niestety zamiast mozaiki, której poszczególne elementy ułożyłyby się w całościowy obraz współczesnej Norwegii (a może i całej współczesnej Europy), dostałem pustą, banalną papkę, którą przed całkowitą katastrofą uratował jeden wątek.

Na papierze "Powrót z zaświatów" brzmi jak jeden z tych bardziej pokręconych filmów z udziałem Nicolasa Cage'a. Oto młoda dziewczyna umiera w wyniku wypadku samochodowego. Jej matka posiada nieco perwersyjną moc przenikania do świata zmarłych (perwersyjną, ponieważ musi być przyduszana). Prosi o pomoc poznanego przed chwilą mężczyznę, by ją dusił, żeby mogła sprowadzić duszę córki z powrotem do ciała. Dziewczyna ożywa, ale wkrótce okazuje się, że to nie duch córki w ciele przebywa, lecz zmarłej żony mężczyzny...

"Black Site Delta" to nie jest film, po który sięga się oczekując fascynujących postaci czy skomplikowanej intrygi. Twórcy nie czarują widzów efektami nie z tej Ziemi, ani nie udają, że mają nam do przekazania jakąś głębszą myśl. Ten film to tania rozrywka i temu wszystko zostało podporządkowane. Jeśli widz wie, że to na niego czeka, to może się naprawdę nieźle bawić. Ja w każdym razie nie żałuję.

Nie ma uniwersalnego środku zbawienia, leku ratującego przez koszmarem zewnętrznego świata. To, co pomogło pastorowi i jego starszym wiernym, nie jest środkiem, który może uratować młodsze pokolenie. Nawet wtedy, kiedy ci bardzo w te zbawienne wartości bardzo wierzą. Źle stosowane, jak większość środków, mogą prowadzić do utraty zdrowia, kalectwa, a nawet śmierci.

Nie jestem przekonany, czy za tę historię powinni byli brać się mężczyźni. Owszem, reżyserką "Tajemnicy anioła" jest kobieta, ale scenariusz napisało dwóch facetów. I to niestety czuć w filmie. "Tajemnica anioła" ma być opowieścią o kobiecości i potędze macierzyństwa. Jest jednak potworkiem z dwiema bohaterkami, które zamiast fascynować i przykuwać uwagę, budzą niesmak groteskowością swoich portretów psychologicznych.

Drugi film Stephena Merchanta spodobał mi się dużo mniej od pierwszego. W zasadzie mam nawet obiekcje przed nazywaniem "Na ringu z rodziną" filmem. Tak bardzo mechaniczną rzeczą mi się wydało.