Filmy Torne'a

Nie należę do wielkich fanów dokumentalnych dokonań Asifa Kapadii. "Senna" i "Amy" to dla mnie solidne filmy, ale nic ponad to. Dlatego też wybierając się na "Diego" nie miałem szczególnie wysokich oczekiwań. Tym razem jednak reżyser zdołał mnie pozytywnie zaskoczyć. Z trzech jego dokumentów ten zrobił na mnie największe wrażenie.

James Cameron powinien poczuć się w Disneyu jak w domu. W końcu dla niego priorytetem jest technologia nie film, a nowy "Król Lew" jest niczym więcej, jak jedną wielką prezentacją możliwości współczesnych komputerów. Jon Favreau i spółka pokazali, że już dziś można stworzyć iluzję rzeczywistego świata, która będzie niemalże nie do odróżnienia od prawdy. Szkoda tylko, że przy okazji nie byli w stanie wymyślić dobrego celu do wykorzystania tej niesamowitej i naprawdę robiącej duże wrażenie technologii.

Biała arystokratka i syn muzułmańskich imigrantów. Ona pochodzi z rodu o wielowiekowej tradycji, od zawsze otoczona władczą i pieniędzmi. On jest nikim zmuszonym do okradania bogatych, by kto inny na tym zyskiwał. Los sprawi, że ścieżki tej dwójki połączą się. Po obowiązkowej fazie nieufności bohaterowie odkryją, że pomimo różnego pochodzenia są do siebie bardzo podobni. A to okaże się niezwykle istotne, ponieważ oboje mają masę problemów, z którymi sami sobie nie poradzą.

Zdumiewające, że ten film w ogóle trafił do kin (choć nie w Polsce). Jeszcze bardziej zdumiewa mnie fakt, że sprzedał się na tyle dobrze, by doczekać się kinowej kontynuacji. Przecież "Podwodna pułapka" to typowe filmidło, dzięki którym w przeszłości wypożyczalnie wideo nie straszyły pustymi półkami, a dziś Netflix może się chwalić "bogatą biblioteką tytułów".

Zirytował mnie ten film. Już sam punkt wyjścia wydał mi się słaby. "Gracze" to bowiem kolejna opowieść o tym, że kobiety uganiają się za nieosiągalnymi facetami i że nic nie jest większym afrodyzjakiem niż autodestrukcja. Elle, córka właściciela modnej restauracji, bowiem z miejsca zakochuje się w przystojnym ale mocno podejrzanym mężczyźnie. Nie zapaliła się jej czerwona lampka, kiedy gadał banialuki na temat swojego doświadczenia zawodowego. Jakimś cudem przeszła do porządku dziennego, że na jej oczach okradł kasę restauracji. Zamiast tego poleciała za nim i dała się wciągnąć w mroczny świat hazardu. Dla niej jest to jedynie sposób na bycie z nim. Dla niego jest to narkotyk, sposób na zagłuszenie licznych kompleksów, jakie w nim się zagnieździły. On będzie ją porzucał, oszukiwał, pojawiał się i znikał. Ona, nawet kiedy wmawiać sobie będzie, że z nim skończyła, zawsze do niego wróci.

Ciężkie jest życie tchórza. Szczególnie takiego, który zdaje sobie sprawę z tego, kim jest  i co się za jego sprawą stało. Fakt, że znalazł się w sytuacji, w której niewiele osób byłoby sobie w stanie lepiej poradzić, niewiele znaczy. Kiedy lęk i chęć przetrwania okazują się silniejsze nawet od miłości, trudno jest się nie znienawidzić.

Jest taka grupa aktorów i aktorek, do których czuję irracjonalną wręcz sympatię i kiedy widzę ich nazwiska w obsadzie, to sięgam po dany film, nie zważając na nic innego. Do grupy tej należą dwie osoby występujące w "Chłopaku dla mojej mamy": Kathryn Erbe (która zyskała moją dozgonną sympatię jako Shirley Bellinger w serialu "Oz") oraz Kathy Najimy (która na zawsze pozostanie dla mnie siostrą Mary Patrick z "Zakonnicy w przebraniu"). Tę drugą jeszcze od czasu do czasu udaje mi się gdzieś zobaczyć. Oglądanie Erbe w filmach praktycznie mi się nie zdarza, więc po prostu musiałem skorzystać z okazji.

Zaczyna się obiecująco. Oto latem do tytułowego domku nad jeziorem przybywa młody chłopak. Jest synem właściciela budynku i ma pomóc ojcu w remoncie. Chłopak niewiele wie na temat robót manualnych. Jego specjalnością jest literatura, którą studiuje w Paryżu. Na szczęście ojciec przewidział to i zatrudnił uchodźcę z Syrii do pomocy. Jak by tego było mało, ojca i syna dzieli niezwerbalizowana ale namacalna wrogość. Coś jest między nimi nie tak. Coś, co sprawia, że nie potrafią nawiązać nici porozumienia, nawet jeśli jedno z nich wydaje się skłonne, by do odbudowy relacji doprowadzić. Jednocześnie dość szybko nawiąże się nic porozumienia między chłopakiem a Syryjczykiem...

Śmierć i święta to połączenie dość częste w kinie. Umieranie na AIDS i święta to również żadna nowość. Choć taki zestaw filmowcy serwowali raczej w latach 90., kiedy kino zaczęło rozliczać się z traumą pierwszej fali zgonów wywołanych przez wirus HIV. Na początku XXI wieku temat AIDS przycichł. Ostatnio jednak znów zaczyna być wśród filmowców modny ("Odruch serca", "120 uderzeń serca"). I zastanawiam się, dlaczego. Czy jest to może reakcja twórców, którzy pamiętają strach, kiedy AIDS się pojawiło, na nonszalancję, z jaką jest traktowane dziś, z przerażającej epidemii relegowane do wstydliwej choroby przewlekłej?

Dobra obsada nie zawsze służy filmowi. Im więcej gwiazd na ekranie, tym większe oczekiwania wobec obrazu. Kiedy więc otrzymujemy solidną, ale w gruncie rzeczy mało wyróżniającą się gatunkowo rzecz, trudno nie czuć rozczarowania.

"Hakowanie świata" to kolejny przykład na to, jak bardzo środowiska liberalno-lewicowe oderwane są od rzeczywistości. One nie tylko zajmują się problemami, które większości ludzi w ogóle nie obchodzą, lecz odnoszą porażkę na podstawowym poziomie stawiania diagnoz i identyfikowania rzeczywistych zagrożeń.

"Bezwzględny" może spokojnie stanowić wzorzec kina gangsterskiego. Trudno jest bowiem znaleźć w nim choćby drobny elementy, który sprawiałby, że całość nabrałaby indywidualnego charakteru. Wszystko jest tu odrysowane od linijki i nawet na jotę nie zbacza w stronę oryginalności i pomysłowości.

Ostatnia dekada nie była zbyt łaskawa dla Woody'ego Allena. I nie mam tu na myśli jego problemów wizerunkowych, lecz wyłącznie dokonania artystyczne. Po zaprezentowaniu w 2011 roku "O północy w Paryżu" (który to film kocham), nakręcił tylko jeden dobry obraz - "Blue Jasmine". Reszta była bardzo słaba ("Zakochani w Rzymie") lub w najlepszym wypadku przeciętna i bez wyrazu ("Na karuzeli życia"). I początkowo wydawało mi się, że "W deszczowy dzień w Nowym Jorku" wpisze się w ten trend.

Bardzo klasyczna historia o związku Erosa z Thanatosem. W filmie Laurenta Micheliego seks i śmierć są ze sobą tak nierozerwalnie związani, że tworzą egzystencjalne perpetuum mobile. Seks prowadzi do śmierć, ta zaś nakręca zachowania seksualne.

Dwójka rodzeństwa plus on, Finn - obcy, przystojny, trochę tajemniczy i z całą pewnością nieprzystający do ich świata bogatych i uprzywilejowanych. Trwa lato i siostra wyrwała Finna na swojego nowego chłopaka. Ten dość gładko wpasowuje się w rolę, co nie do końca jest w smak zaborczemu bratu. Temperatura rośnie, a wraz z nią i napięcie między trójką bohaterów...

SPOILER Jeśli demony nie istnieją, to są jednym z najciekawszych "wynalazków" ludzkiej psychiki, czego najlepszym dowodem jest film "A Closer Walk with Thee". To efekt istnienia moralności, a w szczególności niemożności pogodzenia swoich pragnień i potrzeb z wymogami przyjętych norm społecznego zachowania. Dzięki demonom możemy odseparować się od tego, co niewłaściwe. Dzięki demonom nie musimy też brać odpowiedzialności za własne czyny, bo to nie my, a zło, które nas opętało, jest winne.

"Kłopotliwa żałoba" to zdecydowanie jeden z dziwniejszych filmów, jakie widziałem w tym roku. "Dziwniejszych" nie jest w tym przypadku w żadnej mierze określeniem pozytywnym. Podkreśla raczej niespójność obrazu. Gdzieś między tekstem a kręceniem i montowaniem filmu poszło coś bardzo, bardzo nie tak.

Jedni muszą doświadczyć życia w sposób namacalny, przeżyć wszystko na własnej skórze. Ich decyzje i zachowania mają wpływ nie tylko na nich, ale też na osoby znajdujące się wokół. Co więcej, raz podjętych decyzji nie mogą cofnąć i muszą radzić sobie z konsekwencjami. Są jednak i tacy, którzy potrafią przeżyć wielką miłość, od zakochania od pierwszego wejrzenia, przez brnięcie w zdradę małżeńską, po finał związku, w ciągu paru godzin. A wszystko to wyłącznie w świecie wyobrażeń. Te doświadczenia są niemniej barwne i namacalne od rzeczywistych. Rozgrywają się jednak w szybszym tempie i przy niewielkiej szkodliwości dla innych (choć nawet w takiej sytuacji bez ofiar się nie obędzie - vide: czerwona sukienka i czekolada).

Po "Porwanie Stelli" sięgnąłem wyłącznie kierowany ciekawością, czy Niemcom udało się to, na czym polegli wcześniej Holendrzy, czyli nakręceniu dobrego remake'u "Uprowadzonej Alice Creed". Okazało się jednak, że dorównać oryginałowi nie jest łatwo. Ba, Thomas Sieben i jego ekipa wypadli dużo gorzej od Jorama Lürsena i jego zespołu. Wydaje mi się, że stało się tak dlatego, że Holendrzy po prostu skopiowali Anglików, a Niemcy postanowili trochę w fabule pozmieniać.

Gdyby "Nic do ukrycia" było oryginałem, zapewne nie zrodziłoby takiego fenomenu jak "Dobrze się kłamie w miłym towarzystwie". Włoski film jest na najlepszej drodze do ustanowienia rekordu liczby remake'ów. Niedługo doczekamy się nawet polskiej wersji. Z drugiej strony, oryginał też nie zrobił na mnie aż tak wielkiego wrażenia. Fenomen tego filmu pozostaje dla mnie zagadką do dnia dzisiejszego.

Jedno miejsce i kilkunastu bohaterów, których losy są ze sobą splecione, a zarazem pozostają niezależne od innych. "Piana party" to powrót do filmowej formuły, której już dawno nie widziałem, a która w wykonaniu Hiszpanów zawsze sprawiała mi dużo radości. Nie dlatego, że są to filmu dobre, ale dlatego, że hiszpańska wrażliwość i mentalność idealnie współgra z tą formułą.

Alex jest mężczyzną doświadczonym przez życie. Ma problemy z nawiązywaniem znaczących relacji intymnych. Niby ma partnera, i to od kilku lat, a jednak nie kocha go i kiedy pojawia się przystojny kuzyn kochanka, natychmiast czuje do niego pociąg. Atrakcyjności Sebastianowi dodaje fakt, że spędza u swego kuzyna tylko tydzień. Dlatego też Alex, nawet jeśli pozwoli sobie na miłość, to i tak jest bezpieczny, bo wie, że to nie przetrwa, że za siedem dni rozstaną się i najprawdopodobniej nigdy więcej się nie spotkają. Jednak igranie z uczuciami to ryzykowna sprawa. Nigdy nie można być bowiem pewnym tego, na ile mamy nad nimi kontrolę.

Kiedy poznajemy bohaterów "Przyjęcia urodzinowego Henry'ego Gamble", wszystko wygląda perfekcyjnie. No może z wyjątkiem samego Henry'ego, który ewidentnie skrywa grzech sodomii. Ale na zewnątrz prezentuje się, jak reszta jego rodziny i znajomych, idealnie. Ta bańka iluzji jest cudownym sposobem na życie. Jest z nią tylko jeden problem - prędzej czy później pęknie. A wtedy trzeba wyprać wszystkie zgromadzone brudy.

Co by się stało, gdyby Siergiej Łoźnica i Atom Egoyan połączyli siły? Odpowiedź na to pytanie, którego zapewne nikt nie zadawał, daje Nick Baker Monteys w filmie "Ostatnia podróż". Rzecz ogląda się bowiem jako przedziwną mieszankę "Donbasu" i "Niepamięci".

Bardzo fajny pomysł na kino historyczne. Tytuł odnosi się do nazwy wioski położonej w miejscu dzisiejszego Montrealu, gdzie doszło do pierwszego spotkania tamtejszych Indian z francuskim podróżnikiem i odkrywcą Jacquesem Cartierem. Reżyser wykorzystuje to miejsce, by pokrótce opowiedzieć jego historię (i historię całej francuskojęzycznej części Kanady). Niczym kolejne warstwy archeologicznych wykopalisk prezentuje wyrywki z kluczowych momentów z przeszłości Montrealu. Tka z tego sieć powiązań, która łączy ludzi z miejscem, która tworzy ciągłość teraźniejszości z przeszłością, pokazując, że historia nie jest czymś abstrakcyjnym, lecz stanowi niezbywalny element naszej tożsamości. Nawet, jeśli miejsca czy konkretne losy jednostek uległy zapomnieniu. Historia nas zrodziła i historia w nas tkwi, kształtując to, kim jesteśmy jako zbiorowość, jako potomkowie swoich przodków.

Młoda kobieta, która tęskni za zmarłym ojcem pracuje nad audiodeskrypcją filmu opowiadającego o tęsknocie, pamięci i zapomnieniu. W grupie focusowej jest były fotograf, który musiał zarzucić zawód, kiedy praktycznie stracił wzrok. On też nie potrafi porzucić pamięci o tym, kim był i co utracił. Kino stanie się katalizatorem dla spotkania, spotkanie doprowadzi do nawiązania się więzi, a ta pozwoli bohaterom wyciągnąć się z odmętów tęsknoty.

Rzadko zdarza się, by protagonista, który nie jest wyraźnie przez twórcę wskazywany na osobę antypatyczną, budził tak silną moją irytację, jak Finnur z "Przysięgi". Teoretycznie powinienem mu kibicować. W końcu jest on zaprezentowany jako kochający ojciec, który widzi staczającą się córkę ku przepaści nałogu narkotykowego i desperacko próbuje ją uratować przed nią samą. A raczej przed jej chłopakiem, którego wini za całe zło, jakie dzieje się z jej ukochaną córką. Tyle tylko, że podejmowane przez niego działania wcale mnie do niego nie przekonywały. Przeciwnie, sprawiały, że trzymałem kciuki, by mu się nie powiodło.

Film o tym, jak mało adaptacyjnym zwierzęciem jest mężczyzna. A wszystko przez dumę, która nie pozwala mu przełknąć realnej lub też wyimaginowanej zniewagi i prowadzi do autodestrukcji tam, gdzie odrobina elastyczności wszystko by zmieniła. Jeśli jednak taki mężczyzna trafi na osobę z autorytetem, która przejrzy grę pozorów, wszystko stanie się możliwe, nawet cud zarzucenia dumy.

Kolejna wariacja na temat "Edukacji Rity", choć tym razem bez wątku romansowego. Jednak wybrana para bohaterów sprawia, że ten film jest dość ryzykowny i twórcy mocno balansowali na granicy dobrego smaku. On jest bowiem białym mężczyzną o sporej renomie. Ona jest córką muzułmańskich imigrantów z blokowiska na przedmieściach. I to on uczy ją, jak dobrze i z przekonaniem wysławiać się po francusku.

Oczywiście zdaję sobie sprawę z tego, że z biznesowego punktu widzenia decyzja Sony, by "Spider-Man" był częścią MCU, była jak najbardziej sensowna. Oglądając "Daleko od domu" nie mogłem jednak opędzić się od myśli, że ten film byłby dużo lepszy, gdyby Marvel nie maczał w nim palców.

"Kept Boy" daleko do ideału, ale mnie się spodobał za sprawą tego, jak pokazana została tutaj miłość. Nie jest to - jak to zazwyczaj bywa w kinie - rzecz zerojedynkowa, a coś niezwykle skomplikowanego, utkanego z kompleksów, dumy, cynizmu, poczucia nieuchronności straty.

Liczy się podróż, nawet jeśli nie osiągnie się celu. A może właśnie wtedy. Cel wyznaczają bowiem nasze oczekiwania, nasza przeszłość, nasza skłonność do idealizacji tego, co rzekomo chcemy odzyskać. Podróż jest czasem, kiedy możemy wszystko przemyśleć przy zmieniających się okolicznościach. Podróż sprawia, że zaczynamy inaczej patrzeć na siebie, że pojawiają się nowe osoby. I nagle odkrywamy, że cel nie jest tym, czego naprawdę pragniemy. Jednak bez udania się w drogę ta zmiana nie byłaby możliwa.

Ten film spodobałby mi się zdecydowanie bardziej, gdyby był komedią. Choć oczywiście trudno jest mi sobie wyobrazić, by ktokolwiek zechciał zrobić żartobliwy film o chłopaku, który spróbuje każdego sposobu, by dla ukochanego zarazić się AIDS. Niemal wszyscy uznaliby to za rzecz w złym guście.

Zanim tradycja stała się tradycją, była zachowaniem, które rzeczywiście, a nie tylko symbolicznie, wyrażało emocje i pragnienia. I choć obecnie jest to jedynie rytuał, który może co najwyżej mieć zabobonne, mistyczne znacznie, to jednak czasami może stać się czymś więcej, czymś żywym i autentycznym.

Młodzieńcza miłość w swej najbardziej lirycznej, to znaczy tragicznej, odsłonie. Oto historia dwóch chłopaków, których rozdzieli amerykańsko-meksykańska granica.

Historia budzenia się seksualności z punktu widzenia ojca. "Xavier" opowiada bowiem o ojcu, który zauważa, że jego 11-letni syn zaczyna się interesować chłopcami. Rzecz zaprezentowana została w bardzo sympatyczny sposób. Nie ma tu miejsca na wielkie dramaty. Nie ma też mowy o ideologiach i prawach. Jest po prostu kochający rodzic, który chce, by jego dziecko zaznało w życiu szczęścia.

Marcelo jest mieszkańcem budynku, którego stróżem/dozorcą jest Márcio. To sprawia, że znają się z widzenia. Od czasu do czasu wymienią się jakimiś uprzejmościami. I tyle. Aż pewnego razu rozmowa się przeciągnie. Okaże się wtedy, że oboje zmierzają do tej samej okolicy. Márcio zaproponował Marcelo, że go podwiezie na rowerze. Tak rozpoczyna się romans. Czy jednak relacja ta ma szansę przetrwać skoro Márcio ma żonę i dzieci, a w pracy będzie musiał patrzeć z boku, jak Marcelo bawi się z innymi znajomymi bez zapraszania go do uczestniczenia w imprezie?

SPOILER Jest grupa filmowców, która z kina gatunkowego, jakim jest horror, uczyniła sztukę. Ari Aster nie jest jednym z nich. Och, facet ma naprawdę sporą wiedzę na temat horrorowych schematów. Mój problem z nim polega na tym, że zupełnie nie podoba mi się to, w jaki sposób swoją wiedzę wykorzystuje. Zarówno "Midsommar", jak i wcześniej "Hereditary", ceniłbym dużo bardziej, gdyby usunięto z nich wszelkie ślady horroru.

"Jacy jesteśmy" przywodzi na myśl filmy francuskie, w których historie bohaterów pokazywane są na tle mechanizmów systemu państwa opiekuńczego. Jest to w końcu opowieść o osobach związanych z instytucją obrońców z urzędu, którzy starają się pomóc więźniom i tym, którzy wyszli na wolność i próbują odnaleźć się w społeczeństwie. Jednak Francuzi znacznie więcej uwagi poświęciliby procedurom i pokazywaniu, jak dzięki nim mogą poprawić się losy jednostek stojących niby na straconej pozycji. U Amerykanów czynnik ludzki jest zdecydowanie istotniejszy, a praca adwokatów z urzędy została zepchnięta na dalszy plan.

O, i tak właśnie robi się kiepskie, ale zabawne filmy. "Stuber" nie jest dziełem, które w jakikolwiek sposób odmieni moje życie. Jest bardzo prawdopodobne, że wkrótce będę miał problemy z przypomnieniem sobie, o co w nich chodziło. Bo też nie wydaje mi się, aby scenarzysta szczególnie się namęczył przygotowując historię policjanta polującego na groźnego przestępcę z pomocą poczciwego kierowcy Ubera.

Joe Lynch powinien sobie zrobić przerwę od filmów. Ewidentnie utknął w jakiejś artystycznej ślepej uliczce i to, co kręci, jest jedynie marnotrawieniem niezłych pomysłów. Najpierw z "Kropo", które powinno być szaloną jazdą bez trzymaki, zrobił rzecz bardzo przeciętną. Teraz to samo uczynił z "Point Blank".

Ten film miał wszystko, żeby być pierwszorzędną komedią. W obsadzie pełno jest gwiazd lubianych i - co istotne - sprawdzonych w komediowym repertuarze. Sam pomysł, choć banalnie prosty, wydawał się idealnie pasować na przebój. Twórcy wzięli bowiem na tapetę wszystkie najsłynniejsze elementy klasycznego kryminału i przejaskrawili je mając nadzieję na stworzenie pełnej humoru, szalonej opowieści o dwójce Amerykanów w Europie wplątanych w morderstwo.

"Yesterday" to film stworzony dla fanów Beatlesów przez fanów (?) Beatlesów. Punktem wyjścia dla fabuły jest bowiem założenie, że jeśli Czwórki z Liverpoolu by nie było, to trzeba by ją było wymyślić. Reszta jest jedynie rozwinięciem tej idei.

Max Minghella w swoim pełnometrażowym debiucie reżyserskim postanowił opowiedzieć znaną bajkę o dziecku znikąd, który posiada talent i wykorzystuje go, by za sprawą konkursu zdobyć sławę i bogactwo. W jego przypadku dzieckiem jest córka polskiej emigrantki, której przeznaczeniem jest bycie piosenkarką.

Fredowi Wolfowi najwyraźniej bardzo spodobał się "Dom wygranych". Musiał być pod tak wielkim wrażeniem, że postanowił nakręcić własną wariację tamtej komedii. Kiedy jednak nieśmieszny film staje się inspiracją, to efekt może być łatwy do przewidzenia.

William H. Macy zabiera widzów w przeszłość, do czasów, kiedy niezależne kino amerykańskie dużo znaczyło, kiedy tworzyła się dopiero konstrukcja, która z czasem skostniała i przestała być atrakcyjną. Reżyser próbuje wykrzesać z wymęczonego schematu energię, humor, rozrywkę. Ale nie bez kozery ten schemat przestał być popularny. Wszyscy znamy go na wylot i już nawet nowi bohaterowie nie są w stanie sprawić, by zaiskrzyło w nim prawdziwe życie.

Oto film, którego twórcy nie potrafili się zdecydować, co chcą opowiedzieć. Jest to więc opowieść o kobiecie w męskim świecie, która próbuje być sobą niezależnie od cudzych oczekiwań. To opowieść o końcu epoki Indian jako nomadów. Jest to opowieść o spotkaniu ludzi z odmiennych światów i porozumieniu, jakie może się na styku pojawić. Wreszcie jest to obraz iluzji, jaką jest demokracja, której mechanizmy są akceptowane jedynie wtedy, gdy sprzyjają realizacji wyznaczonych celów, a jeśli nie, to zawsze znajdzie się jakiś kruczek, by demokratyczny proces ominąć.

Jedna z pierwszych scen filmu. Główny bohater wychodzi z klubu, gdzie zaczepia go zazdrosny o jego sławę i pozycję członek innego gangu. Wywiązuje się walka. Główny bohater powala wszystkich kumpli atakującego w efekciarski sposób, a na koniec uchyla się przed kulą wystrzeloną z broni wymierzonej w jego głowę. Pomyślałem sobie wtedy: to może być naprawdę fajny film.

Jestem w stanie "kupić" ideę tych filmowców, którzy widzą podobieństwa między horrorami i seksem. Ich zdaniem i jedno i drugie wymaga gry wstępnej. Zanim się zacznie na dobre "dziać", trzeba przygotować "grunt", rozniecić zainteresowanie, zbudować oczekiwania i pragnienia, by odbiorca był gotowy przyjąć to, co go czeka. Jednak Gary Dauberman ma bardzo dziwne pojęcie na temat gry wstępnej, czego dowodów dawał już wcześniej jako scenarzysta (m.in. "Zakonnicy"), a teraz oddał jej się w pełni jako reżyser.

Kiedy filmowcy nauczą się, że pomysł, który sprawdza się w filmie krótkometrażowym, nie musi być wcale dobry na pełny metraż? W shorcie koncepcja jest tak naprawdę wszystkim. Nie trzeba budować całego świata, do którego by ona pasował. Ale kiedy trzeba nakręcić 80-90 minut, to już na samym pomyśle nie da się "jechać", potrzeba czegoś więcej, czego zdecydowanie zabrakło w "Polaroidzie".

"Zawrotna prędkość" idealnie ilustruje pułapki czekające na tych, którzy próbują swych sił w gatunkowych kinie. Choć tak naprawdę to jest tylko jedna pułapka - schemat. To on zapewnia zestaw bohaterów, punkt wyjścia, zwroty akcji, a nawet pomysły na fabułę. Twórcom zostaje dodanie szczegółów, dzięki którym schemat zmieni się w ich film. Problem polega na tym, że mając niemal wszystko zagwarantowane prze schemat, można spocząć na laurach i przestać wysilać się, by spróbować wypełnić go czymś własnym.

"Hotel Artemis" można spokojnie zaliczyć do tego samego podnurtu kina akcji co "John Wick" czy "Free Fire". Znów trafiamy w sam środek zawieruchy, w której są tylko źli i jeszcze gorsi. Źli są ci, którzy w innych okolicznościach byliby pozytywnymi bohaterami (i tak mamy ich traktować), choć są zabójcami, bandziorami lub też osobami im pomagającymi. Gorsi są ci, którzy stają po drugiej stronie barykady, naprzeciw tych pierwszych. Mamy ich traktować jako drani, bo w jakiś sposób narazili się "pozytywnym bohaterom", najczęściej poprzez zadanie im cierpienia w formie zabicia bliskiej osoby lub też próby zniszczenia czegoś, co dla nich ma wartość. Koniec końców i tak najważniejsza jest jatka, która jest clue całego tego filmowego przedsięwzięcia.