Filmy Torne'a

Paul W.S. Anderson postanowił stanąć w szranki z Full Moon Features i sprawdzić, kto robi największy filmowy szajs na świecie. Wychodzi na to, że jest to Anderson. To, co nosi nazwę "Monster Hunter", nie jestem w stanie określić mianem filmu. To zestaw kompletnie przypadkowych sekwencji, które są kiepsko nakręcone, jeszcze gorzej zmontowane, a na koniec okraszone fatalnymi efektami specjalnymi. Szczerze mówią śnieżny obraz w telewizorze, kiedy brak jest sygnału antenowego, dawałby mi więcej frajdy od tego chłamu.

Abe Applebaum kiedyś miał cały świat u swoich stóp. No, może nie cały świat, ale miasteczko, w którym dorastał, na pewno. Jako 12-latek stał się sławnym "detektywem". Był dzieciakiem i oczywiście popularność uderzyła mu do głowy. Owszem, łatwo kojarzył fakty, ale to wcale nie znaczy - wbrew temu, co sam o sobie myślał - że jest nieomylny. Zimny prysznic spadł na niego w momencie, kiedy w miasteczku dochodzi do tajemniczego zniknięcia nastolatki. Abe Applebaum nie rozwiązał tej sprawy.

Od "Blue Jasmine" Woody Allen nie powiedział nic tak naprawdę godnego uwagi. Wtórność jego opowieści za każdym razem rzuca się w oczy. To już nie jest przepracowywanie tych samych tematów. To jest kopiowanie niemal całych scen.

Kino uwielbia odcinać się od teatru. Ucieka więc od pojedynczych lokacji. Dodaje wiele zbędnych scen i postaci, byle tylko uniknąć scenicznej statyczności. Na szczęście od czasu do czasu pojawiają się twórcy, którzy rozumieją, w czym tkwi siła teatru i potrafią to przenieść na ekran.

"Oni" przywrócili mi wiarę w Paolo Sorrentino. Myślałem, że etap ślepego pędu za przeestetyzowanymi kadrami w stylu "Wielkiego piękna" i "Młodości" ma już za sobą. Niestety "Oni" okazali się zmyłką. A może po prostu w obszerniejszej formie dylogii elementy, które mnie w jego twórczości irytują, były po prostu rozwodnione. W każdym razie "The Hand of God" to powrót do tego wszystkiego, czego nie lubię u Sorrentino.

Żart powtarzany traci na atrakcyjności. Adam McKay powinien to wiedzieć, w końcu jest specjalistą od komedii. A jednak od jakiegoś czasu pozostaje uwięziony w twórczej pętli, w której ciągle powtarza te same żarty zmieniając jedynie dekoracje.

Chyba w poprzednich latach obejrzałem zbyt dużo świątecznych filmów, bo w tym roku jakoś mnie do nich nie ciągnie. A te, które obejrzałem, nie zrobiły na mnie większego wrażenia.

Widzę, że Hiszpanie nie rezygnują z filmów, których głównym założeniem jest opowiadanie o życiu przy pomocy grupy bohaterów, których coś ze sobą łączy. W tym przypadku tym czymś jest klub dla swingersów, choć nie wszystkie historie się w nim rozgrywają.

"Matrix: Zmartwychwstania" jest kompletnie niepotrzebną kontynuacją. To powiedziawszy muszę jednak stwierdzić, że pomysł na tę część był całkiem fajny. Podoba mi się koncepcja, że bohaterowie pozostają uwięzieni w Matriksie, w którym wydarzenia opisane w trylogii są powszechnie znane. Zmieniono je jednak w fikcję. Jest to naprawdę zgrabne posunięcie i całkiem wiarygodne.

Nie jestem fanem reżyserskich dokonań Sorkina. Uważam, że jego folgowanie kwiecistym dialogom wymaga nadzoru ze strony filmowców o wyrazistych, autorskich punktach widzenia. Bez takiego nadzorcy Sorkin tworzy puste fabuły z efekciarskimi dialogami.

Ostatnimi ekranizacjami komiksów Marvela byłem już tak zmączeony, że ani na "Shang-Chi" ani na "Eternals" nie poszedłem do kina. Po nowym "Spider-Manie" też się wiele nie spodziewałem. Oczekiwałem co najwyżej popcornowego poziomu komiksowych produkcji Sony a la "Venom 2", a w najgorszym razie kolejnego bezsensownego widowiska z kilkoma mrugnięciami okiem do fanów i podprowadzaniem pod kolejne części uniwersum bez skupiania się na tym konkretnym filmie.

Jednego filmowi Stefana Lernousa nie można odmówić: jest naprawdę dziwaczny. Próba opisania "Hotelu Posejdon" może się skończyć co najwyżej wprowadzaniem kogoś w błąd. Bo też rzeczywistość zaprezentowana w tym filmie nie jest czymś niezmiennym. Jest tu na przykład cała sekwencja, w której bohater przeżywa alternatywne życie zamknięty w czymś na kształt wybiegu w ogrodzie zoologicznym. Wydarzenia rozgrywają się według własnej sennej logiki, która z naszą codziennością ma niewiele wspólnego. "Hotel Posejdon" to odwzorowanie stanu ducha, świat wewnętrzny torturowanej duszy.

Zaczyna się jak "Przepraszam, że przeszkadzam", tyle że zamiast pracowników z call-center mamy sprzedawców ubezpieczeń. Jest to jednak zmiana czysto kosmetyczna. Oba filmy w podobny sposób wykorzystują swoich bohaterów pokazując w krzywym zwierciadle rzeczywistość ludzi, którzy utknęli próbując zrealizować swój amerykański sen.

"Krwiste pomarańcze" od razu skojarzyły mi się z "Requiem dla snu" Aronofsky'ego. Oba filmy pokazują kilka historii, których wspólnym tematem jest nadzieja na lepsze jutro. Różnica polega na tym, jak o tę nadzieję się walczy. U Aronofsky'ego narzędziami były farmaceutyki i narkotyki. U Meurisse'a są to znacznie bardziej prozaiczne rzeczy. Tu jakiś konkurs tańca, który ma uratować starszą parę przed bankructwem, tam pierwszy raz z chłopakiem, który podoba się dziewczynie.

"Playdurizm" to opowieść o sile ludzkiego umysłu i wszechpotężnym pragnieniu eskapizmu w obliczu wydarzeń, z którymi nie jesteśmy sobie w stanie poradzić. To ponura opowieść pełna bólu i cierpienia, o czym jednak przekonają się wyłącznie ci, którzy dotrwają do końca. Bowiem - jak to bywa z najlepszymi mechanizmami obronnymi - trauma pokryta została grubą warstwą rzeczywistości kolorowej, absurdalnej i na swój niecodzienny sposób równie makabrycznej.

Gry cyklu "Resident Evil" nie są dla mnie. Kiedy więc chodzę na filmowe ich wersje, to nie dla klimatu gier i wykreowanego w nich świata. Jak dla mnie twórcy mogą zmienić wszystko i zostawić tylko tytuł. Jeśli będzie to dobre kino gatunkowe lub niezła (nawet jeśli kompletnie bezsensowna) rozrywka.

Dry humor (czy to ma jakiś polski odpowiednik?) jest chyba najtrudniejszą ze sztuk komediowych. Wystarczy lekkie zaburzenie proporcji i z rzeczy przezabawnej robi się coś, czego po prostu nie da się oglądać. Jestem wielkim fanem tego rodzaju humoru, ale w jego poszukiwaniu natknąłem się na dużo więcej fatalnych prób niż satysfakcjonujących. "Co mordercy robią w ukryciu" zdecydowanie należy do prób fatalnych.

SPOILERY "Violation" zbudowane jest z dwóch filmów, które połączono w jedno. Oddzielnie każda z tych historii - zbudowana nawet wyłącznie na scenach zawarty w "Violation" - przypadłaby mi do gustu. Niestety wymieszane razem, łączone obrazkami przyrody, głównie wilka zajadającego upolowanego zająca, są dla mnie nie do przyjęcia. "Violation" to świetny przykład na to, że w kinie elementy składowe nie sumują się w większą całość.

Nominalnie "King Richard" jest historią rodziny Williamsów, z której pochodzą dwie wielkie legendy tenisa, Venus i Serena. Ich sukces to w dużej mierze zasługa rodziców, głównie ojca, który wymyślił sobie, że zrobi z nich świetne tenisistki i całe dzieciństwo dziewczynek podporządkował rygorowi mającemu zapewnić mu osiągnięcie wymarzonego celu.

"Szef roku" to jeden z najlepszych filmów survivalowych. Choć nie, "najlepszy" nie jest tu najbardziej stosownym słowem. "Najpraktyczniejszym", tak... to chyba jest lepsze słowo. Zazwyczaj kino survivalowe porzuca bohaterów w ekstremalnych warunkach, które z normalnym życiem nie mają wiele wspólnego. Tymczasem "Szef roku" jest opowieścią znacznie bliższą temu, co znamy z naszej codzienności.

Widzę, że moda na dramaty psychologiczne ubrane w szaty kina gatunkowego dotarła już do Włoch. Szkoda, bo ewidentnie nie jest to mieszanka bliska naturze Włochów. A w każdym razie nie w przypadku reżysera "Pokoju gościnnego" Stefano Lodovichiego.

Podobno śmiech to zdrowie. Mnie jednak jakoś to powiedzenie nigdy nie przekonywało. W końcu to właśnie śmiech jest jednym z najpopularniejszych mechanizmów radzenia sobie z traumą i problemami. A to wcale nie znaczy, że jest się zdrowszym. Za to tak wykorzystywany w filmach zmienia je w świetną rozrywkę. Przykład: "Potato marzy o Ameryce".

Joel to typowy nerd z lat 80. Na horrorach zna się tak dobrze, że może do pionu stawiać nawet filmowego reżysera. Ale z piękną wspólokatorką już nie wie, co zrobić. Chciałby być dla niej kimś więcej niż kumplem. Ta jedna wybiera zupełnie innych gości. Kiedy Joel spotyka jej najnowszego chłopaka, postanawia go śledzić. Liczy, że zdobędzie na niego jakiegoś haka, dzięki czemu dziewczyna rzuci drania i z wdzięczności wpadnie w ramiona Joela. Nieprzemyślany plan szybko zmienia się w katastrofę, a bohater znajdzie się sam na sam z grupą psychopatów i seryjnych morderców. No, nie do końca sam. Co jednak wcale nie poprawi jego sytuacji.

"Bull" to wyśmienity koktajl tego, co kino brytyjskie ma najlepszego do zaoferowania. Jesteśmy więc wśród przedstawicieli klasy robotniczej. Bohaterami są gangsterzy, ale nie ma tu blichtru. Widzimy świat, który znamy doskonale z filmów Kena Loacha. Główny bohater to klasyczny reprezentant kina zemsty. Jeden z gangsterów, który został zdradzony i teraz wraca, by się odegrać i odzyskać syna.

O "Pogromcach duchów" z 2016 roku nie mam najlepszego zdania. Uważam, że Feig nie pokazał swojego komediowego pazura, paniom szło tak sobie, a całość ratował przezabawny Chris Hemsworth. Niemniej jednak był to film mający ręce i nogi i jakiś pomysł na siebie. Jedyne, co przyświecało twórcom "Dziedzictwa" to asekurancki fan-service.

"Punkt wrzenia" to opowieść o jednym dniu z działania restauracji. Przyglądamy się z bliska pracy kucharzy, pomocy kuchennej, kelnerek i barmanów. Wszyscy oni zmagają się z własnymi osobistymi problemami, a na dodatek muszą dwoić się i troić, bo restauracja odnosi sukcesy, a to oznacza, że nie ma chwili wytchnienia.

Pierwsza rzecz, która rzuca się w oczy, to niezwykła estetyka filmu. Mnie od razu przyszło na myśl skojarzenie z grą "Disco Elysium". Widzimy tu tę samą paletę barw, ten sam rodzaj deformacji. Ale na tym nie koniec. Z grą łączy "Miasto wyklętych" również ponury klimat świata pogrążonego w chaosie kotłujących się wojujących ze sobą ideologii. Ba, nawet główni bohaterowie są do siebie podobni, balansując na granicy szaleństwa.

Odnoszę wrażenie, że "Oczy Tammy Faye" powstały, bo jacyś producenci zobaczyli, że "Ja, Tonya" odnosi sukcesy i postanowili na tym skorzystać. Postać wybrali świetną. Tammy Faye z całą pewnością jest osobą równie barwną i kontrowersyjną, co Tonya Harding. Była twarzą wielkiego oszustwa, ale wydaje się, że sama głęboko wierzyła w to, co robi i nie ma wątpliwości, że pomogła wielu osobom i była o krok od skierowania amerykańskiej chrześcijańskiej społeczności na zupełnie inne tory. Jednak stworzone przez nią i jej męża imperium, a przede wszystkim jego upadek, zdecydowało o triumfie skrajnie nietolerancyjnego w swym konserwatyzmie nurtu.

Życie głównego bohatera "Red Rocket" właśnie legło w gruzach. Jednak już pierwsze sceny filmu jasno dają do zrozumienia, że nie jest to nic nowego. Mikey jest raz na wozie, raz pod wozem. I po prostu od decyzji reżysera zależało, w którym momencie poznamy bohatera. Mikey szybko wstaje z kolan, otrzepuje się i zaczyna od zera. Nie ma honoru i dumy. Ich miejsce zajęła smykałka do krętactw i nieprzeciętny instynkt przetrwania. Dzięki temu potrafi znieść niemal wszystko. Ale także za sprawą takiej a nie innej konstrukcji charakteru nieustannie kończy w identyczny sposób.

Samotna kobieta wynajmuje dom na wypoczynkowej wyspie. Liczy na spokój w miłych okolicznościach przyrody. Przeliczy się. Jej samotność zostanie zakłócona przez głośną, wielopokoleniową, ponoć niebezpieczną rodzinę. Obserwując ich, a czasem zostając wciągniętą w ich sprawy, kobieta wraca we wspomnieniach do własnej młodości i podjętych wtedy decyzji.

Gdybym miał sądzić wyłącznie o zwycięzcy tegorocznej Wenecji, to musiałbym powiedzieć, że był to raczej słaby festiwal. Na szczęście wiem, że w sekcji konkursu głównego były filmy lepsze niż "Zdarzyło się". Na przykład "Psie pazury".

Lata 60., Irlandia Północna. W regionie nie dzieje się najlepiej, co najbardziej widoczne jest w Belfaście, w dzielnicy, w której do niedawna katolicy i protestanci żyli w zgodzie. Niestety, była to egzystencja na kredyt (jak zresztą we wszystkim innym, biorąc pod uwagę to, jak trudno jest dostać dobrą płacę). Nadszedł czas, w którym bycie neutralnym nie jest już praktyczną opcją. Mieszkańcy nie chcieli się zdeklarować, więc inni zrobili to za nich. Kłopoty przybyły wraz z protestanckimi bojówkami...

Farhadi zabiera nas w kolejną podróż po człowieczeństwie. Jak zwykle jest to przygoda pełna pozorów i niedopowiedzeń. Irański reżyser, jak w swoich najlepszych filmach, pokazuje widzom, że człowiek jest istotą skomplikowaną, że tworzenie sądów na podstawie dominujących cech charakteru prowadzi do uproszczeń, które z kolei prowadzą do problemów. Im łatwiejszy obraz człowieka budujemy, tym więcej kłopotów na siebie sprowadzamy.

Jestem niezwykle ciekawy tego, jak "West Side Story" Spielberga zostanie przyjęte przez ogólną widownię. Reżyser zrobił bowiem rzecz na wskroś "vintage". Jego musical sprawia wrażenie, jakby kino nie posunęło się do przodu od czasu "West Side Story" z 1961 roku.

SPOILERY Julia Ducournau dołącza do grona reżyserów budzących powszechny zachwyt, którzy na mnie nie robią większego wrażenia. Jej "Mięso" było dla mnie rzeczą męczącą. "Titane" jest tylko nieznacznie lepsze.

SPOILER Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię. To cytat z Mateusza. Jednak po obejrzeniu najnowszego filmu Jane Campion spojrzycie na niego inaczej. Zabrzmi ono nie jak błogosławieństwo od Boga, lecz obietnica dana przez Szatana. Do tego spełniona.

"Wielka wolność" to kino skromne, a zarazem masywne. Reżyser w historii geja Hansa zdołał upchnąć całą masę rzeczy. Oczywiście jest tu mowa o systemowym prześladowaniu homoseksualistów, czego koniec III Rzeszy wcale nie zmienił. Jest tu jednak również o egzystencjalnej pustce, o traumach, o przemocy, o uczuciach i relacjach, które wymykają się łatwym etykietkom. Zasób tematów jest tak potężny, że niestety nie mieści się w przyjętych ramach. Nie pomaga też sama struktura opowieści.

Młoda dziewczyna przybywa do Paryża, gdzie w czasie morderczych prób będzie walczyć o możliwość otrzymania angażu do prestiżowej grupy baletowej. Jako Amerykanka, do tego o aparycji nietypowej dla baleriny, jej początki w nowym miejscu nie są zachęcające. Zmienia się to, kiedy nawiązuje bliższą znajomość z drugą Amerykanką i potencjalnie jej najgroźniejszą konkurentką, która pogrążona jest w żałobie po stracie brata-bliźniaka.

Scott niestety cierpi na tę samą przypadłość co Malick. Brawurowo pędzi przed siebie, zagarnia kolejne projekty, tworzy w obłędnym tempie, wypluwając z siebie jeden film po drugim. I nic, absolutnie nic dobrego z tego nie wynika. Świetne są tylko punkty wyjścia. Brakuje jednak pomysłu na rozwinięcie.

Ok. Zaczynam się martwić o nowego "Batmana". Jego współscenarzystą jest Mattson Tomlin, którego opowieści na razie pozostawiają wiele do życzenia. Nie jestem fanem "Power". Nie spodobała mi się też "Chora pamięć".

Film zaczyna się obiecująco. Twórczyni gładko wprowadzają kolejne świąteczne motywy. Jest sympatycznie, trochę za słodko (czzego się spodziewałem), a czasami autentycznie zabawnie (na co miałem nadzieję). Udało się zgromadzić barwną i przyjemną dla oka gromadkę bohaterów. Pierwszy akt zapowiada klasyczną bożonarodzeniową komedyjkę.

Klasyka gatunku. On jest skazańcem. Trafił za kratki jako młody chłopak. Miał marzenia, potrzebował pieniędzy. Skończyło się wieloletnim wyrokiem. Po 15 latach wychodzi warunkowo na wolności. Wraca w rodzinne strony. Do tych samych znajomych i kuzynów. Oraz do niej, miłości swojego życia. Ona jest teraz samotną matką. Ma trójkę dzieci, każde z innym, teraz nieobecnym, facetem. Ma gównianą robotę i zero perspektyw na lepsze życie. Choć kocha swoje dzieci, nie potrafi zapomnieć, że inaczej planowała dorosłość, że razem z ukochanym mieli być gdzie indziej, robić to, co kochają. Teraz spróbują być razem. Jak jednak budować przyszłość, kiedy przeszłość nie daje o sobie zapomnieć.

Czy to już trend, czy wciąż tylko koincydencja? W październiku widziałem "Na pięści", a teraz "Poobijaną". Oba opowiadają o sportsmenkach uprawiający dyscypliny tradycyjnie uważane za męskie. Tam był to boks, tu jest to MMA. W obu bohaterkami są kobiety kiedyś na szczycie, których sława przeminęła. W obu przypadkach w fabule sporo miejsca poświęcone jest dramatom osobistym, a walki na ringu i nie tylko są jedynie dodatkami.

"Kurier Francuski" jest niczym ekstrakt ulubionego smaku lub zapachu. W nierozcieńczonej formie wcale bardziej nie oszałamia, zachwyca. Przeciwnie, przytłacza, męczy, odstręcza. Należy go rozcieńczyć, znaleźć idealną proporcję, aby w pełni porwał i oczarował. Tego rozcieńczenia tu niestety zabrakło.

"Lekcje języka" zostaną chyba moim ulubionym filmem zrealizowany w pandemicznym formacie dystansu społecznego. Niemal całość zbudowana jest na rozmowach przez internet dwójki bohaterów. Z jednej strony jest mieszkaniec Stanów Zjednoczonych, z drugiej strony jest mieszkanka Kostaryki. I to wszystko.

Jeśli Polacy chcą się nauczyć kina gatunkowego, to powinni wzorować się nie na filmach z USA, lecz na produkcjach z Ameryki Łacińskiej. "Kamień, papier i nożyce" to kolejny w ostatnim czasie widziany przeze mnie film z Ameryki Południowej, który pokazuje, że pomysł, kilka ósób i parę lokacji wystarczy, by stworzyć interesującą historię.

Lin-Manuel Miranda jest człowiekiem wielu talentów. Reżyseria filmowa jednak nie jest jednym z nich. Tu jawi się wyłącznie jako poprawny wyrobnik, który niczego poważnie nie sknoci, ale też pozbawiony jest wyczucia, jak poszczególne filmowe sceny wpływają na całość. Takim w każdym razie jawi się w filmie "tick, tick...Boom!".

Jak tak dalej pójdzie, to Mark Wahlberg zostanie kolejnym Nicolasem Cage'em. Ewidentnie nie interesuje go to, w czym gra, jeśli tylko kasa się zgadza. Trudno mi bowiem zrozumieć, jak mógł zgodzić się wystąpić w dwóch koszmarnych filmowych badziewiach. Najpierw było "Śledztwo Spencera", a potem "W nieskończoność".

Zaczyna się obiecująco. Scott Adkins robi dokładnie to, czego po nim oczekiwałem: paraduje bez koszulki i kopie tyłki wszystkim, którzy się napatoczą. Jedna walka za drugą. Oczywiście nie mogło to trwać wiecznie. Główna fabuła skupia się na tym, jak banda zepsutych bogaczy na niego poluje. Żeby sytuacja była w miarę wyrównana, polujący uzbrojeni są po zęby. Walk jest więc nieco mniej, za to dużo więcej jest pościgów, strzelanin i eksplozji.

SPOILER Życie z osobą z niezdiagnozowanymi zaburzeniami emocjonalnymi/psychicznymi dzieli się na przed i po ostrym epizodzie, który ujawnia problem. Wtedy wszystko staje się jasne i ludzie często zadają sobie pytanie, dlaczego nie zauważyli problemu wcześniej. Post factum łatwo wskazać znaki sugerujące zaburzenie, więc trudno zrozumieć tę ignorancję. Ten film pozwoli wam to poznać na własnej skórze.

SPOILER Idealna para małżeńska. Mają 14-letni staż, a zachowują się tak, jakby dopiero się poznali. I wtedy na progu ich domu pojawia się on: tajemniczy nieznajomy, który twierdzi, że ich nieustające szczęście jest pomyłką, którą teraz należy naprawić. Chwilę potem mężczyzna leży martwy. A para, wciąż szaleńczo w sobie zakochana, próbuje ukryć trupa i ogarnąć, o co w tym wszystkim chodzi.

Los to jednak przewrotny drań. Potrafi spełniać nasze marzenia, ale czyni to w taki sposób, że przeklinamy dzień, kiedy pomyśleliśmy życzenie.

Są młodzi, przyjaźnią się od zawsze. Za chwilę zdadzą maturę i wyjadą na planowaną od lat wycieczkę do Istambułu. Niestety są bohaterami filmu o wkraczaniu w dorosłość. A to na ekranie zawsze powiązane jest z traumatycznymi wydarzeniami. W przypadku "Stambulskiego ogrodu" punktem zapalnym okaże się matka-menelka jednego z bohaterów.

Są dania, które niemal zawsze wychodzą. Są też takie filmy. Należą do nich opowieści inspirujące o nauczycielach, którzy idą dalej w swojej misji, dzięki czemu zmieniają życie swoich podopiecznych.

Ryan Reynolds przebąkiwał coś o odpoczynku od kina. Mam nadzieję, że na urlop wybierze się jak najszybciej i pozostanie na nim co najmniej kilka lat. Obejrzawszy trzeci film z jego udziałem w tym roku, mam go już serdecznie dosyć. Gość nawet nie stara się grać. W każdy filmie jest dokładnie takim sam. Co gorsza, wszystkie filmy z jego udziałem są robione na jedno kopyto.

W małej mieścinie najważniejsze są pozory. Nie ważne, że Mario doskonale wie, że nie jest jedynym gejem w okolicy. Musi udawać hetero. Po kryjomu może obciągać rzeźnikowi, który zapewne sypia też z jego matką. Z oddali może zachwycać się pięknem swojego najlepszego przyjaciela, który z dala od wioski nie ukrywa swoich skłonności, ale na miejscu chętnie bawi się w towarzystwie dziewczyn. Co gorsza, w małych miasteczkach nie ma wielkich perspektyw. Mario kocha taniec, ale brak mu talentu i siły przebicia, żeby coś z tego wyszło. Kisi się więc w sosie, ucieczki szukając w narkotykach.

Dwie zagubione, poharatane przez życie dusze. Przypadkowe spotkanie, które zmieni wszystko. Niewystarczająco, by zbawić dwójkę bohaterów. Wystarczająco, by mieli szansę spróbować ułożyć sobie życie na nowo.

Zaczęło się niepozornie. Dwie osoby w restauracji. To randka z Tindera. Sądząc po zachowaniu, nie jest to najgorsze doświadczenie w ich życiu, ale też raczej do niczego poważnego nie doprowadzi. Ten wieczór, jak pewnie wiele podobnych, zostałby przez nich zapomniany, gdyby nie wydarzenia po wyjściu z restauracji.

Dan Krauss wraca tu do historii, którą już raz opowiedział . Wtedy był to dokument, tym razem wybrał formę filmu fabularnego. Niewiele to pomogło. Powiedziałbym nawet, że jest jeszcze gorzej. W dokumencie przynajmniej udało się uchwycić pewną systemową mentalność nacisku grupy, która sprawiła, że proceder zabijania cywilów w Afganistanie przez amerykańśkich żołnierzy mógł trwać w najlepsze.

Byli już przybranymi rodzicami Supermana, teraz znów starają się uratować dziecko. Kevin Costner i Diane Lane wcielają się w starszą parę, których syn spadł z konia i zginął na miejscu. Po kilku latach wdowa po nim i matka wnuka pary bohaterów ponownie wyszła za mąż. Nie jest najszczęśliwszy związek. Kiedy więc pewnego dnia znikają bez śladu, bohaterowie ruszają, by ich odnaleźć.

Zaczęło się znakomicie. "Wszystkie nasze grzechy" w pierwszej połowie zupełnie nie przypomina typowych polskich biografii. Zamiast na wydarzeniach i ideologicznych problemach skupiony jest na człowieku. I jest to skupienie na tyle intensywne, że zawęża perspektywę do jednostkowego doświadczenia, zamiast szukać uniwersalnych prawd o stłamszonych, odrzucanych.

Oglądając "Ostatniej nocy w Soho" przyszła mi do głowy myśl, że Edgar Wright chciał zrobić remake "Suspirii", ale uprzedził go Guadagnino, więc zmienił swój projekt w rzecz autorską.

Na "Spencer" wybrałem się bez większych oczekiwań. Biorąc pod uwagę to, kto stał za tym projektem, było mało prawdopodobne, że film przypadnie mi do gustu. Nie jestem fanem scenariuszy Stevena Knighta. Jest on dla mnie kimś pokroju Goyera, tyle że szykującego bardziej ambitnego projekty: obaj mają zazwyczaj świetne pomysły, ale nie potrafią ich przerobić w równie udane fabuły. Podobnie Pablo Larraín był dla mnie zawsze solidnym średniakiem o stylu opowiadania, którego nigdy nie byłem szczególnym fanem.

SPOILER I znów to samo. Interesująca historia, obiecująca obsada, dobry reżyser - wszystko wskazywało na to, że dostanę świetny film. Niestety twórcy nie potrafili zdecydować się, o czym chcą opowiedzieć, więc postanowili wcisnąć tu wszystko. I tak wielki potencjał został roztrwoniony. Na nic nie ma tu czasu, więc wiele scen zrealizowanych jest po linii najniższego oporu.

Zoe i Tim tworzą szczęśliwą parę. Ich życie jest idealne i naprawdę nie chcą niczego zmienić. Tym bardziej, że Zoe właśnie zakwalifikowała się do mistrzostw świata w spinaczce po drzewach. Niestety wyraźnie czują presję czasu i otaczającego ich świata. Niemal wszyscy znajomi już się ustatkowali i założyli rodziny.

Przemoc i brutalność w filmach kojarzy się głównie ze zdeprawowanymi psychopatami albo też z sytuacjami załamania się pod wpływem trudnych do wytrzymania wydarzeń. W "Śmierci psa" jest inaczej. Tu przemoc staje się konsekwencją długotrwałego procesu erozji.

Coś jest mocno nie tak z amerykańskimi twórcami filmowymi. "Miasto kłamstw" jest bowiem kolejnym już filmem widzianym przeze mnie w krótkim okresie czasu, którego głównym problemem jest nieudolne żonglowanie perspektywami i poszerzanie historii o różne jej aspekty bez zastanawiania się, jaki wpływ ma to na całość.

Odnoszę wrażenie, że twórcy filmu podzielają opinię tej części kinomanów, którzy uważają western z wyłącznie czarnoskórą obsadą, za pomysł nie z tej ziemi. "Zemsta rewolwerowca" nie ma bowiem wiele wspólnego z klasycznym westernem. Owszem, akcja rozgrywa się na Dzikim Zachodzie, mamy szeryfów, rabusiów, napady na bank i pojedynki w samo południe. Ale jest też wiele rzeczy, które odcinają film od gatunkowego standardu, każą na całość patrzeć z dystansem, jako formę zabawy kliszami, a nie kino na poważnie.

Pierwsze "Halloween" Greena fajnie mi się oglądało, więc na "Halloween zabija" szedłem oczekując kolejnej głupiej fabuły i równie sporej frajdy. Fabularna głupota pozostała. Poziom frajdy niestety opadł. I to znacznie.

Rozzuchwalony ostatnimi polskimi produkcjami (które może nie były szczególnie udane, ale miały swoje plusy) postanowiłem wybrać się do kina na ten "Mosquito State". Na jego korzyść przemawiał fakt, że to w sumie mało polski film, przynajmniej jeśli chodzi o obsadę. Liczyłem więc na co najmniej niezłą rzecz.

Jedną z największych wad tego, że kino ma już ponad 100 lat, jest oczywistość, z jaką twórcy i widzowie podchodzą do pewnych tematów. Jakby żaden inny sposób nie był możliwy. Przekonałem się o tym ostatnio na "Diunie", która jest po prostu chodzącym stereotypem kina sf, tyle że zrobionym z wizualną maestrią. Teraz to samo wrażenie miałem oglądając "Poufne lekcje perskiego".

Na papierze wszystko się zgadza. "Poroże" wpisuje się we wszystkie obecnie panujące w horrorach mody. Mamy więc traumę i toksyczne relacje położone jako fundament całej opowieści. Jest garść ekologii i ogólnej dewastacji świata przez zaślepionych, zdesperowanych ludzi. Są lokalne mity, które ożywia ignorancja białych.

Wydawało mi się, że skoro sięgam po film z Nicolasem Cage'em, to jestem przygotowany na wszystko. A jednak okazało się, że kompletnie nie byłem gotowy na "Świnię". Tak dobrego filmu z Cage'em nie widziałem od lat. Zastanawiam się, czy sam aktor wiedział, w czym gra.

Sierpień 1939 roku. Europa szykuje się do wojny, a tymczasem w położonej na brytyjskim wybrzeżu ekskluzywnej szkole z internatem dla córek niemieckiej elity życie toczy się normalnie. Przynajmniej na pozór. Film bowiem zaczyna się paniczną ucieczką nauczyciela, którego ciało wkrótce zostanie odnalezione. Jego miejsce zajmie nowy nauczyciel, a w rzeczywistości agent brytyjskiego wywiadu...

Klasyczny trójkąt miłosny tyle że osadzony w argentyńskiej części puszczy amazońskiej. Mamy lokalnego bogacza, który kiedyś był narzeczonym pracującej jako lekarz kobiety. Jest i leśniczy, którego ojciec pracował za psie pieniądze w posiadłości ojca bogacza. I to właśnie za leśniczego wyszła kobieta.

Z jednej strony trudno nie pochwalać eksperymentów reżyserów z gatunkami filmowymi. Z drugiej strony, kiedy eksperymenty te się nie udają, to efekt jest naprawdę kiepski. Nawet mocna obsada nie jest wtedy wystarczającym buforem przed katastrofą.

Jeśli widzicie w thrillerze parę idealną, to od razu wiadomo, że coś jest nie tak. W nowej produkcji netfliksowej niemal od pierwszej sceny wiadomo też, z kim jest coś nie tak. Twórcy "Wtargnięcia" bowiem w ogóle się nie wysilają z zacieraniem śladów. Postacie kodowane są więc według klasycznego wzorca. Kolejne sceny i dialogi są zaś tak przejrzyste, że każdy, kto w życiu obejrzał parę filmów, nie będzie miał problemów z odczytaniem tajemnic fabuły na długo, zanim twórcy zdecydują się nam je ujawnić.

Chyba zaczynam się robić fanem niemiecki na poły teatralnych komedii obyczajowych. "Ja, ty, my, oni" to druga po "A może Adolf" pozycja, która przypadła mi do gustu, bazująca na banalnym pomyśle zebrania małej grupki aktorów w jednej lokacji i zbudowaniu fabuły na dialogach.

Jeśli Denis Villeneuve chciałby zasłużyć na miano wizjonera kina, to "Diuną" się do tego nie przybliżył. Trudno jest mi sobie wyobrazić coś bardzie pozbawionego inwencji twórczej od tego, co zostało tu zaprezentowane.

Niby jest to kolejna opowieść oparta na faktach, a film wygląda tak, jakby skopiowano go z jedynej formy stosowanej w kinie do opowiadania historii narkomanów walczących z nałogiem. Jest to rzecz tak schematyczna, że naprawdę trudno jest tu znaleźć cokolwiek osobistego, co sugerowałoby, że jednak jest to opowieść o doświadczeniach konkretnej osoby.

Podobnie jak pierwsza część, "Venom 2: Carnage" istnieje niejako w kontrze do MCU, z którym jest przecież pokracznie związany. Twórcy odrzucają tonację produkcji MCU oraz misternie tkane sieci powiązań. Jeśli MCU serwuje dania w restauracji, to Sony daje nam szybkie przekąski z kinowych barów. "Venom 2: Carnage" jest jak popcorn albo wata cukrowa: nie ma absolutnie żadnej wartości ani powodu, po który powinno się po niego sięgać.

Lars właśnie szykuje się do wyjazdu z żoną na weekend do domku na prowincji. Na zakupach zgarnia dość nietypowe produkty, jak młotek, piła, sznury i taśma. Każdemu, kto chce słuchać, mówi o tym, że żona planuje wycieczkę i że jest to bardzo niebezpieczne. Dlatego też nikt z oglądających nie będzie zaskoczony, kiedy wkrótce po przyjeździe na miejsce Lars weźmie młotek i oczywistym stanie się, że zamierza go wbić żonie w tył głowy. To, co nastąpi później, będzie jednak zaskoczeniem dla Larsa...

Bardzo chciałbym móc napisać, że "Ostatni pojedynek" mnie rozczarował. Niestety od ładnych paru lat Ridley Scott przyzwyczaił mnie do miernoty swoich kolejnych dzieł. Obecnie więc zaskoczyć mógłby mnie jedynie jego film, który autentycznie by mi się spodobał.

Kolejny filmowiec, który za dużo naoglądał się Shyamalana i żyje w błędnym przekonaniu, że film = zaskakujący zwrot akcji.

Czy mi się wydaje, czy "komedia" to sformułowanie wykorzystywane do opisywania nie tylko naprawdę zabawnych/śmiesznych filmów, ale też wszystkich tych, które z różnych powodów nie do końca pasują do innych gatunków. Tylko tak mogę sobie wytłumaczyć to, że "Moje wielkie włoskie gejowskie wesele" jest zaliczane do komedii.

Ja rozumiem, że filmy o gejach nie mają w Polsce ugruntowanej tradycji, a kino gatunkowe wciąż traktowane jest przez filmowców po macoszemu. Nie jest to jednak żadnym usprawiedliwieniem dla twórców "Hiacynta". Reżyser i scenarzysta zachowują się tak, jakby odkrywali Amerykę lub wyważali dawno otwarte drzwi. W efekcie jest to jedno wielkie rozczarowanie, które w całości trzyma wyłącznie bardzo dobra gra Ziętka.

Pomysł na ten film był bardzo dobry. Yuri Ancarani wziął kamerę i dotarł na Lagunę Wenecką, by przyjrzeć się życiu tamtejszej młodzieży. To, co stworzył jest fikcją, ale bardzo bliską rzeczywistości. W obsadzie znaleźli się amatorzy, którzy tak naprawdę odgrywają jakieś wersje samych siebie.

Jeżeli "lewacka propaganda" wzbudza u was napady wściekłości, to polecam trzymanie się z dala od filmu "Legenda Molly Johnson". Pod płaszczykiem westernu kryją się tu bowiem takie temat jak przemoc domowa, fizyczne i psychiczne molestowanie kobiet oraz dyskryminacja rasowa.

"Ul" inspirowany jest prawdziwą historią. Opowiada o biznesie, jaki rozkręciła w naznaczonej ludobójstwem kosowskiej wiosce wdowa po zamordowanym mieszkańcu. Do tego rozkręciła ten biznes wbrew męskiej części społeczności. Bohaterce przyszło bowiem żyć w konserwatywnym regionie, gdzie nawet kobieta za kierownicą samochodu uważana jest za dziwkę, która prosi się o to, żeby ją zgwałcić.

Siłą "Królowej wspaniałości" jest kultura, której przedstawicielami są bohaterowie. Akcja rozgrywa się bowiem wśród imigrantów z Ghany. Drobnostki, które wyróżniają tę grupę, sprawiają, że historia nabiera kolorytu, zaciekawia swoją egzotyką, choć jednocześnie pozostaje bardzo "swojska".

Uważajcie na ironię i sarkazm. Często są to mechanizmy obronne, które niczym mury i fosy mają chronić osoby od bolesnych, niemożliwych do akceptacji doświadczeń.

Gdyby nie język, można byłoby powiedzieć, że jest to polski film. Ukraina czasów transformacji do złudzenia przypomina Polskę czasów transformacji. Podobni gangsterzy chodzący w podobnych ubraniach i słuchają tej samej muzyki. Nawet targowiska wyglądają identycznie, a na nich dokładnie te same spodnie, kasety i płyty.

"Huk silników" to jeden z tych filmów, przy których opowiadanie o fabule nie ma sensu. Bo też sama historia niewiele mówi o tym, z czym mamy do czynienia. Ba, może nawet sugerować coś, czym film nie jest.

Kino propagandowe, kino z tezą - te terminy przywykło się kojarzyć z filmową żenadą. Nie bez kozery. Większość tego rodzaju produkcji to rzeczy toporne, w których fabuła, gra aktorska i warsztat filmowy mają drugorzędne znaczenie, liczy się przesłanie, z którym trzeba dotrzeć do mas, które musi być czytelne dla wszystkich. Kiepska jakość nie jest jednak cechą przyrodzoną tego rodzaju filmom. Dowodu na to dostarczają na przykład francuskie "Podziały".

Kaylee to twarda babka. Swego czasu była niepokonana na ringu. Teraz to jednak przeszłość. Kaylee żyje naznaczona tragedią. Jej młodsza siostra zniknęła. I to już dawno temu. Została prawdopodobnie porwana i sprzedana jako prostytutka. Kaylee zrobi wszystko, by poznać prawdę o losach siostry. Sama da się uprowadzić. Jej prosty plan szybko rozpadnie się na kawałki. Kaylee pozostanie tylko walka i parcie do przodu, by odnaleźć siostrę lub najzwyczajniej w świecie zemścić się.

Domostwo wśród bloków. W wielkim gmachu mieszka tylko starszy mężczyzna, który całe dnie spędza w pustych pomieszczeniach zajadając pistacje. Od czasu do czasu odwiedza go gosposia. Jeszcze rzadziej bywa syn. Pozostałe dzieci praktycznie go nie widują. Teraz to się zmieni. Syn chce sprzedać dom. Ojciec niby jest za, by po chwili być przeciw. W końcu stawia warunek: bez obecności wszystkich dzieci, w tym drugiego syna, który zniknął wiele lat temu, niczego nie podpisze.

Jeden dzień z życia kobiety. Przybyła do bogatej posiadłości, żeby ją wynająć na przyszłoroczne wakacje. Jest sama, ale tylko część czasu spędzi samotnie. Film to seria rozmów prowadzonych przez nią osobiście lub telefonicznie, dzięki którym rzucone zostaje światło na skomplikowane życie, jakie prowadzi.

Trzech kumpli. Są policjantami. Ich codzienność to złodzieje, dilerzy i biurokracja, która sprawia, że czasem gorzej wychodzą, kiedy ścigają przestępców, niż kiedy odpuszczają. W końcu zdarzy się okazja, by mogli pokazać, dlaczego zostali policjantami. Kroi się poważna akcja. Trzeba ją jednak przygotować, co wymaga nie do końca legalnych działań. Czego się jednak nie robi dla służby. Wkrótce poznają prawdziwe znaczenie tego sformułowania...

Odbiór filmu to skomplikowana sprawa. Samo dzieło - warsztat, narracja, gra aktorska - ma oczywiście wielkie znaczenie, ale inne aspekty też odgrywają rolę. Jak choćby obejrzane filmy. Jestem przekonany, że gdyby nie "Jeźdźcy Sprawiedliwości", których dopiero co zobaczyłem, to "Miłosną piosenkę dla twardzieli" oceniłbym wyżej.

Dawid jest nastolatkiem, którego życiem rządzi rutyna. Składają się na nią nauka i trening. Chłopak w lokalnej siłowni nabiera masy, by zostać kulturystą... po części. Rozwojem jego mięśni mocno zainteresowana jest matka. Powody tego przez długi czas nie będą do końca jasne.

Bruce La Bruce minął się z powołaniem. Gdyby urodził się w Meksyku lub Kolumbii, pewnie robiłby przebojowe telenowele. "Saint-Narcisse" to bowiem tasiemcowa opowieść w pigułce. Czego tu nie ma? Zaginieni bracia bliźniacy, matki, o których istnieniu się nie wiedziało, mistycyzm, religia, obsesje i pożądanie. Zabrakło tylko muzyki w stylu "ta da dam" w scenach, kiedy odkrywana jest prawda.

Duńczycy po raz kolejny udowadniają, że razem z resztą Skandynawów mają niesamowitą zdolność do opowiadania zabawnych i krzepiących historii o ludziach, którzy w Polsce czy Rumunii byliby bohaterami tak ponurych dramatów, że po ich obejrzeniu chciałoby się ciąć i połykać żyletki.

Zaczyna się obiecująco. Oto małżeństwo z Iranu przybywa do Grecji w odwiedziny do studiującego tu syna. Reżyser zachęca nas do korzystania ze stereotypowych sądów, by w ten sposób zwiększyć kontrast kulturowy. Sprawy szybko zaczynają jednak przybierać nieoczekiwany obrót. Relacja małżeńska nie jest do końca taka, jakiej byśmy oczekiwali. Syn okazuje się zaś całkowitą enigmą, jako postać nieobecna, o której wszystko, co bohaterowie wiedzieli, było kłamstwem.

Choć widzę, że film ten traktowany jest jako dramat, to dla mnie wygląda on raczej na komedię romantyczną, tyle że o bardzo smutnych i zaburzonych ludziach. Główny bohater to przecież osoba, która nie potrafi podnieść się po stracie żony. I kiedy przypadkowo zostaje przyduszony przez dominę, znajdzie sposób na ponowne spotkanie się z ukochaną. Jednak im bardziej flirtuje ze śmiercią, tym więcej okazuje się, że życie ma mu do zaoferowania, z czego początkowo nie zdaje sobie sprawy...

Martijn to Holender, który parę dekad wcześniej przybył do niewielkiego miasteczka w Meksyku i tam już pozostał. Znalazł tu rodzinę i przyjaciół. W "Rykoszecie" oglądamy jeden dzień z jego życia.

"Winni" to dość wierna angielskojęzyczna wersja duńskiego filmu sprzed trzech lat . Amerykanie tu i ówdzie dodali ozdobniki (jak choćby cała otoczka związana z zagrażającymi Kalifornii pożarami), ale poza tym nie wprowadzili znaczących zmian.

"Ile warte jest ludzkie życie?" zrealizowano według formuły kina podnoszącego na duchu. Oto mamy prawdziwe wydarzenie i obserwujemy grupę ludzi, którzy wbrew wszystkim walczą o godność i sprawiedliwość. Po jego obejrzeniu widzowie powinni poczuć, że może nie wszystko w Wielkiej I Wspaniałej Ameryce działa właściwie, ale dzięki zwykłym ludziom i uporowi można osiągnąć wiele.

Michael pisze dla New York Timesa felietony podróżnicze. Jego najnowszy ma dotyczyć Tel-Awiwu. Mężczyzna zamierza w mieście spędzić pięć dni. Zamiast jednak zatrzymać się w hotelu wynajął mieszkanie od młodego (i przystojnego) Tomera. Panów dzieli wszystko: wiek, temperament, spojrzenie na świat. A jednak w ciągu pięciu dni połączy ich nić porozumienia, która będzie mieć siłę leczniczą (duszy) i transformacyjną.

Sztampa, którą mogło uratować przewrotne zakończenie. Niestety ono też jest sztampowe.

Odnoszę wrażenie, że "Temblores" i "Płacząca kobieta" to części reżyserskiego dyptyku. Oba powstały mniej więcej w tym samym czasie. Oba dzielą ze sobą obsadę. W obu rozliczane są mroczne strony historii Gwatemali. W obu fabuła skupia się na rodzinie pogrążonej w kryzysie.

SPOILER Horror kiedyś uważany był raczej za gatunek śmieciowy. Dziś wszyscy odkrywają, że jego formuła jest niezwykle pojemna i może być wykorzystywana do poruszania różnych tematów. Jak na przykład rozliczania się z trudną historią.

Kino sięga często po pomysł niedobranej pary. Można by więc sądzić, że teraz twórcy będą próbowali wprowadzić w ten skostniały schemat trochę świeżości. Tak jednak nie jest. "Niewygodny układ" jest do bólu wtórny i całkowicie przewidywalny. Gdy tylko widz pozna obie bohaterki, spokojnie może sobie dopowiedzieć resztę fabuły. I ci, którzy sporo filmów w swoim życiu zobaczyli, niewiele (lub wcale) się pomylą.

Mężczyzna przybywa do budowli. Pełno w niej pustych korytarzy i równie pustych pomieszczeń. Do niektórych może się dostać, do innych nie. Część z nich zajmują ludzie. Cały ten świat wyprany jest z barw. Wszystko utrzymane jest w tonacji czerni, bieli i wszelkich odcieni szarości. A najgorsze jest to, że po wejściu do tej budowli mężczyzna nie jest w stanie jej opuścić. Pragnienie uwolnienia się będzie motorem wszystkich jego działań...

David jest młodym hokeistą. Właśnie trafił do nowej szkoły i drużyny. Chłopak nie ma łatwo. Kolegom nie spodobało się to, jak trafił na lód za sprawą dzianego ojca oraz to, że ma pompę insulinową z powodu cukrzycy. Zaczyna się proces docierania, sytuacja chłopaka szybko się pogarsza...

Matuszyński to jednak nie jest reżyser dla mnie. Z "Żeby nie było śladów" ma dokładnie ten sam problem co z "Ostatnią rodziną". Film ma kilka świetnych kreacji aktorskich. Ma również parę znakomitych scen. Ale styl prowadzenia narracji reżysera zupełnie mi nie leżał. Po półtorej godzinie byłem kompletnie wykończony niekończącym się ciągiem wydarzeń.

Znając historię Srebrenicy "Aida" robi mocne wrażenie. Film opowiada bowiem o wkroczeniu serbskich wojsk do miasta i wydaniu na rzeź cywilów, którzy wierzyli w obietnice ONZ, że zostaną uratowani. Wiedząc, jaki jest koniec, każda scena, która do niego prowadzi ma dodatkowy wydźwięk. Naiwność, bezradność, ukrywanie się za formalizmem, udawanie, że prawda jest inna od tej, na jaką wskazują wszystkie znaki na niebie i ziemi - w filmie wyraźnie to widać i miejscami trudno mi było to oglądać spokojnie.

U swojej podstawy "Cola de mono" jest dość prostym slasherem o rodzinie naznaczonej klątwą, która sprawia, że wszyscy jej członkowie giną przedwcześnie samobójczo lub też zabici. Przez większość filmu trudno to jednak zauważyć, ponieważ reżyser postanowił pobawić się w artystę. W gruncie rzeczy ze slashera zostały drobiazgi takie jak: postać matki, noże i czerwone oświetlenie w niektórych scenach.